One day with him (Coffeeverse)  : ถักฝัน

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

“ฉันชอบนะ รสชาติของนายน่ะ มันเป็นรสกาแฟที่ฉันชอบมากที่สุด” คำพูดอย่างตรงไปตรงมาของอีกคนทำให้ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาในทันที เขามองไปยังไผ่ที่นั่งกอดอกคุยกับเขาอย่างสบายๆ ในขณะที่ตัวเองนั่งบิดซ้ายทีขวาทีเพราะเขินอายในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

“แล้วรสชาติของฉันมันเป็นแบบไหนล่ะ” ร่างบางเอ่ยปากถามพร้อมกับเครื่องดื่มเย็นสองแก้วกับจานชีสเค้กอีกหนึ่งถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะสีขาวสะอาด

“เป็นแบบนี้เลย” ไผ่หยิบแก้วกาแฟขึ้นมา ริมฝีปากบางดูดเอาน้ำกาแฟเข้าไปพลางจ้องเข้ามาในดวงตาของเขา ดวงตาเรียวรีคู่นั้นแสดงความพึงพอใจเมื่อเห็นเขาก้มหน้าลงเพื่อซ่อนพวงแก้มที่ขึ้นริ้วสีแดงเอาไว้ “ฉันชอบมันนะ ชอบมากเลย”

“รู้แล้วน่า นายบอกฉันสองรอบแล้วนะ” เขารีบพูดตัดบทสนทนาของอีกคนที่จะทำให้เขาว้าวุ่นใจไปมากกว่านี้

“ก็ฉันอยากให้นายรู้ไงว่าฉันชอบ Aftertaste ของนาย”

ไปป์รู้สึกตันไปหมดทุกทาง อีกคนพูดออกมาราวกับมันไม่ใช่เรื่องที่น่าเขินอายอะไร แต่สำหรับเขาแล้ว การพูดเรื่องแบบนี้ ในตอนนี้ มันทำให้เขาอยากจะมุดดินหนีไปจากตรงนี้เสียให้ได้ มือบางหยิบสมูทตี้มาก่อนจะรีบดื่มเข้าไป เขามองโต๊ะที หันซ้ายหันขวาทีเพื่อหลบสายตาของอีกคน ไผ่ยิ้มก่อนจะดันจานชีสเค้กไปใกล้มือคนตรงหน้ามากขึ้น

“กินสิ เราจะไปเดินกันอีกหลายที่นะ”

สรุปแล้ว มื้อว่างในร้านนั้นก็เป็นไผ่ที่จ่ายเองทั้งหมด ทั้งสองเดินเที่ยวในห้างแทบทุกชั้นชั้นเกือบลืมกลับไปรับฟังผลการแข่งขัน เมื่อพวกเขากลับมาถึงในห้องออดิทอเรียมก็พบกับคุณพ่อคุณแม่ของไปป์ที่เรียกให้ทั้งคู่ไปนั่งด้วยกัน พวกเขานั่งฟังกรรมการให้คำแนะนำสักครู่ก่อนจะเริ่มประกาศรางวัลของผู้เข้าแข่งขันแต่ละคน

ไผ่ได้เหรียญทอง

ไปป์ได้เหรียญเงิน

เมื่อประกาศผลเรียบร้อยแล้วทั้งคู่จึงกลับมาเจอกันอีกครั้ง ครั้งนี้ไปป์เห็นพ่อกับแม่ของอีกคนยืนอยู่ไม่ห่าง เขายกมือไหว้ก่อนไผ่จะแยกตัวออกมาเพื่อคุยกับเขา

“เดี๋ยวนายจะต้องกลับเชียงใหม่แล้วใช่ไหม” ไผ่พูดออกมา หลุบตามองลงพื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นไผ่พูดคุยกับเขาโดยที่ไม่สบตากับเขา

“อืม ฉันกลับไฟลท์สองทุ่มน่ะ” ไปป์พูดออกไป “ขอบคุณนะสำหรับวันนี้ ฉันมีความสุขมากเลย ไว้เราไปเที่ยวกันอีกนะ”

“ฉันก็ขอบคุณนายเหมือนกัน ยินดีด้วยนะสำหรับเหรียญเงิน นายเก่งมากแล้ว” ไผ่พูดพลางโอบอีกคนเบาๆ ก่อนจะได้รับกอดตอบจากอีกคนเช่นกัน สัมผัสอบอุ่นแผ่กระจายในหัวใจดวงเล็กๆ ของพวกเขา

“ยินดีสำหรับเหรียญทองเหมือนกัน นายโคตรเก่งเลย” ไปป์พูดก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของอีกคน พวกเขาถ่ายรูปร่วมกันไว้หลายรูปก่อนจะแลกเปลี่ยนคอนแทคกันและกัน

ไผ่ตัดสินใจตามไปส่งไปป์ที่สนามบิน ไปป์เดินอย่างอ้อยอิ่งจนไผ่ต้องดันหลังอีกคนเบาๆ พวกเขากอดกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ไปป์จะเดินเข้า ตม.ไป

“ถึงแล้วอย่าลืมโทรหาฉันนะ”

“อืม รอรับโทรศัพท์ให้ดีล่ะ”

END