กริ๊งงงงง (เสียงกริ๊งเคารพธงชาติสินะ)
นักเรียนคนอื่นๆ ต่างพาตัวเองไปที่หน้าเสาธง เพื่อเข้าแถวเคารพธงชาติ ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าพวกมนุษย์เหมือนกัน ว่าจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่ฉันก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรก็เนียนเดินตามเขาไปเข้าแถวแบบงงๆ แถมฉันยังเข้าแถวผิดห้องด้วยก็ฉันไม่รู้นี่นา
เข้าแถวเสร็จฉันก็เดินกลับห้อง แต่แถวที่ฉันเข้า เขาไม่ได้เดินแยกไปฝั่งตึกเรียนที่ฉันต้องไปนี่สิ ฉันจึงตัดสินใจเดินแยกจากแถวออกมา
“นักเรียนคนนั้นน่ะ” เสียงผู้หญิงสูงวัยคนนึง ซึ่งแน่นอนว่านักเรียนที่เธอหมายถึงตรงเป็นฉันแน่
“หนูหรอคะ?” ฉันหันไปถามผู้หญิงคนนั้น
“ใช่ ทำไมเธอถึงเดินออกจากแถวล่ะจ๊ะ” หญิงสูงวัยเดินตรงเข้ามาหาฉัน
“หนูต้องไปที่นั่นอะค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยกมือชี้ไปที่ห้องของตัวเอง
“เด็กใหม่หรอเรา?” หญิงสูงวัยถาม เสียงนิ่ง แต่ฟังดูน่าเกรงขาม
“ขะ…ค่ะ” ฉันตอบตะกุกตะกัก
“ตามครูมาสิ” หญิงสูงวัยคนนี้คือคุณครูคนหนึ่งของโรงเรียนนี้
ฉันเดินตามคุณครูไปที่ห้องเรียนของตัวเอง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เดินของฉันเมื่อเช้านี้ หน้าห้องเรียน …
“ทุกคนจ๊ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่นะ แนะนำตัวกับเพื่อนสิ” คุณครูหันหน้ามาหาฉัน
“สวัสดีค่ะ วิ้งค์ค่ะ” ฉันแนะนำตัวอย่างเคอะเขิน ความมั่นใจทั้งหมดที่ฉันมีหล่นหายไปตั้งแต่ตอนไหนฉันก็ไม่รู้
“ชื่อจริง นามสกุลล่ะจ๊ะ” ครูถามต่อ
“ชื่อ? ชื่ออะไรนะคะ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปถามครูใกล้ๆ เบาๆ
“ชื่อจริง พร้อมนามสกุลจ๊ะ” ชื่อจริง? นามสกุล? คืออะไรอะ ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยมี ฉันล้วงมือเข้าไปหยิบบัตรฉันเรียนของฉันมาจากกระเป๋า หวังจะหาคำตอบที่ครูถาม แต่…
“วิ้งค์ค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยื่นบัตรนักเรียนของตัวเองให้ครู ก็บัตรนักเรียนของฉันมันมีแค่ชื่อเขียนไว้แค่นี้ ฉันต้องทำยังไงเนี่ย
“โอเคจ๊ะ วิ้งค์ก็วิ้งค์ งั้นเดี๋ยววิ้งค์เข้าไปนั่งที่ว่างได้เลยนะ” ครูยื่นบัตรนักเรียนคืนให้ฉัน พร้อมกับผายมือให้ฉันเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่ว่างในหมู่นักเรียน แต่มันไม่มีนี่สิ…
“…” ฉันยืนนิ่งไม่รู้จะไปตรงไหน ก่อนจะตัดสินใจเดินไปยืนอยู่หลังห้อง แล้วหันหน้ามาสบตากับครูที่หน้าห้อง
“เออ… นักเรียนชายกลุ่มนั้นน่ะ ช่วยไปยกโต๊ะชุดใหม่มาให้เพื่อนทีสิจ๊ะ” ครูบอกให้นักเรียนชายกลุ่มข้างหลังห้องไปเอาโต๊ะมาให้ฉันนั่ง
“ขอบคุณค่ะ” ฉันขอบคุณเพื่อนที่ช่วยหาโต๊ะมาให้
ฉันนั่งอยู่หลังห้องเพียงคนเดียว เพราะไม่มีที่ว่างในห้องและใช่ ฉันเป็นเศษ วันแรกที่โรงเรียนไม่เห็นสนุกเลย ฉันอยากเจอเพื่อนของฉันบ้างจัง ใครก็ได้ที่เป็นเหมือนกันกับฉัน ฉันเดินเหม่อออกไปเข้าห้องน้ำหลังจากหมดชั่วโมงเรียน
“โอ๊ยยยยยยยยย” ฉันและผู้ชายอีกคนที่ฉันเพิ่งเดินชนเขาไปเมื่อตะกี้นี้ อุทานขึ้นพร้อมกัน
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ” ฉันรีบโค้งหัวขอโทษขอโพยคู่กรณียกใหญ่
“ไม่เป็นไร เราต่างหากต้องขอโทษ” เขาตอบกลับ
