โดย : Merci
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
“พลอย อาร์คว่าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ”
“ทำไมอะ” หญิงสาวถามชายหนุ่มคนตรงหน้า
“เราคิดมาดีแล้ว” ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจหญิงสาวคนข้างหลังที่เขาเพิ่งได้หันหลังให้เธอไป
.
.
.
“พลอยๆ ตื่นได้แล้วค่ะ มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ ฮื้ม?” ชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งลงข้างๆ เตียง พยายามปลุกหญิงสาวที่เอาแต่นอนม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม
“พลอยเคยไปเรียนแล้ว ธีร์ไปเรียนก่อนเลย” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับกอดผ้าห่มไว้แน่นกว่าเดิม
“ไม่ได้ ตื่นได้ตื่นๆๆๆ พลอยตื่น !!” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงผ้าห่ม
“ค่ะๆๆ ตื่นแล้วค่ะ”
.
.
.
ฝัน? ฝันแบบนี้อีกแล้ว นี่มันก็ผ่านมาเข้าปีที่ 3 แล้ว ทำไมมันดูเหมือนจะไม่หายไปไหนเลยล่ะเนี่ย อาร์คจะเป็นยังไงบ้างนะ? ไม่ๆ เรา! มี! แฟน! แล้ว!
โป๊กกก!!!
“โอ๊ยยยยย!! ใครเอาผนังมาตั้งไว้ตรงนี้เนี่ย” ฉันที่พยายามสลัดความฝันเมื่อคืนออกจากหัว แต่สงสัยว่าจะสลัดแรงไปหน่อย
“เป็นไรเปล่าพลอย?” เสียงดังมาจากนอกห้องน้ำ
“เปล่าธีร์ เราแค่ลืมเห็นผนังห้องน้ำอะ” ฉันตอบแฟนหนุ่มที่รอไปเรียนอยู่ข้างนอก
“ก็สมกับเป็นพลอยดีนะ 5555555555”
.
.
.
ที่ศูนย์อาหารส่วนกลางมหาวิทยาลัย
“ห๊ะ!! นี่แกยังไม่ลืมมันอีกหรอวะ เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้วนะเว้ย”
“นั่นดิ แล้วตอนนี้แกก็มีธีร์อยู่แล้วนะเว้ย”
เพื่อนสาวสองคนของฉัน แสดงปฏิกิริยาตอบกลับ แทบจะทันทีที่ฉันเล่าเรื่องความฝันเมื่อคืนให้ฟัง
“พวกแก ฉันไม่ได้ไม่ลืมนะเว้ย แต่ฉันฝันอะ ฉันควบคุมมันไม่ได้ปะวะ แล้วฉันก็ไม่ได้ไม่รักธีร์นะเว้ย ฉันจะทำไงดีวะ ฉันก็รู้สึกผิดกับธีร์นะเว้ย”
“แกป่านนี้นะไอ้อาร์คมันเปลี่ยนเมียไปเป็นสิบๆคนแล้วมั้ง” ดาว เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ฉันรู้ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดถึงอะ” ฉันตอบ
“เออๆ ฉันเข้าใจ แล้วแกเป็นแบบนี้มาตลอดเลยหรอวะ” นิ้งค์ถามต่อ
“ก็ไม่ตลอดอะ ฉันไม่รู้ว่ะ มันอยากจะมาก็มา แต่ช่วงนี้มาบ่อยโคตร ฉันไม่อยากให้ธีร์ไม่สบายใจอะแก” ฉันทำหน้ามุ่ย
.
.
.
อาร์คเป็นเพื่อนตอนมัธยมของฉันเอง เราคบกันได้ 2 ปีก่อนจะเลิกกันไป เพราะอะไรฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันจนถึงตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ถึงโดนทิ้งกลางอากาศในวันปัจฉิมแบบนั้น
“พลอยพวกฉันไปเรียนก่อนนะ ไปพร้อมกันปะเนี่ย” ดาวถามฉันที่เอาแต่นั่งทำหน้ามุ่ย
“ไม่อะ อาจารย์ฉันยกคลาสว่ะ เดี๋ยวนั่งรอธีร์แถวนี้แหละ พวกแกก็ตั้งใจเรียนด้วย” ฉันตอบ พร้อมกับยิ้มให้เพื่อนสาวทั้งสอง
“โอเค เจอกันนะแก” ทั้งสองเดินถือจานข้าวไปเก็บ รวมทั้งของฉันด้วย ก่อนจะเดินไปไปเรียนต่อ
.
.
.
“พลอย !!!” เสียงปริศนา
ฉันหันหน้าไปมองหาเจ้าของเสียงที่สุดแสนจะคุ้นหู ด้วยความตกใจเพราะมันมาพร้อมกับมืออุ่นๆ ที่วางอยู่บนไหล่ของฉัน
“เชี่ยยยยย !!!!” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ เสียงที่ว่านั่นก็คือมีนเพื่อนสนิทของฉันเอง
“โห ใจร้ายอะ ไม่เจอกันนาน พอเจอปุ๊บก็ด่ากันเลยหรอ” มีนทำหน้ามุ่ย
“เฮ้ย ขอโทษ มาไงวะ มาทำอะไรที่นี่ กลับเมื่อไหร่ มากับใครวะ???” ฉันถามรัว เพราะตั้งตัวไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกมันเรียกว่าอะไรมันหวิวๆในใจ ดีใจที่ได้เจอเพื่อน แต่ก็แอบหวั่นๆกลัวเจอเพื่อนคนที่คิดว่าไม่ควรเจอในตอนนี้น่ะนะ
“ใจเย็นดิ มากับมหาลัย ก็เดือนนี้มีแข่งกีฬาระหว่างมหาลัยไง มอแกเป็นเจ้าภาพ พวกฉันเลยต้องมาพักที่นี่ไง แกเคยรู้เรื่องไรบ้างเนี่ย” มีนตอบก่อนจะวางจานข้าวลงข้างๆฉัน
“แล้ว… มากับใครบ้างวะ” ฉันถามพลางมองหาเพื่อนคนอื่น
“ก็พวกไอ้อาร์คแหละ ซื้อข้าวอยู่เดี๋ยวก็มา นั่นไงมาแล้ว” มีนตอบพร้อมกับยกมือโบกไปมาให้เพื่อนเห็น
.
.
.
ตึกๆๆๆ
ไม่ใช่เสียงใจฉันที่เต้นเร็วอย่างที่ทุกคนคิด แต่มันคือเสียงฝีเท้าของอาร์คและเพื่อนคนอื่นๆ ที่กำลังเดินตรงมาทางฉัน
เสียงหัวใจของฉันน่ะหรอ ตี๊ดดดดด ดับไปแล้วจ้า ช็อค ไม่ได้ตั้งตัว ไม่พร้อมโว้ยยยยยยยย
“เฮ้ยพลอย คิดถึงแกว่ะ” หนุ่มๆ วางจานข้าวลงก่อนจะกรูมาห้อมล้อมฉัน ยกเว้นอยู่คนนึงที่ทำเพียงนั่งยิ้มฝั่งตรงข้าม
“เอ้อ รู้แล้วน่า สบายดีเว้ย ดีมากๆเลย คิดถึงพวกแกเหมือนกันว่ะ” ฉันยิ้มดีใจที่ได้เจอเพื่อน โต๊ะเราตอนนี้คงจะเสียงดังไปทั่วศูนย์อาหารแน่เลย
“น่ารักขึ้นเยอะนะแก” ชายหนุ่มคนตรงหน้าเริ่มทักก่อน
“แหม ใครๆ ก็พูดงี้ 555555555 แล้วเมียไม่มาด้วยหรอวะ” ฉันถามกลับ
“มันเลิกกับแฟนได้ 3 เดือนแล้ว” มีนดึงคอฉันเข้าไปกระซิบ
“โทษทีว่ะแก ไม่ได้คุยกันนาน ตกข่าวเลย” ฉันยิ้มแก้เขิน แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เอาแต่อมยิ้ม
ดืดดดดด ดืดดดดด (เสียงโทรศัพท์ของพลอยสั่น)
“ฮะโหลธีร์อยู่ตรงไหนอะ… อ๋อเคๆ เดี๋ยวเค้าเดินลงไปหา” ฉันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับบอกลาเพื่อนๆ
“พวกแก ฉันต้องไปแล้วนะ” ฉันโบกมือลาเพื่อน
“อ้าว ไปแล้วหรอ” อาร์คผละออกจากจานข้าวตรงหน้า มาถามฉัน
“อื้ม แฟนรออยู่ข้างล่างอะ ไปนะพวกแก บ๊ายบาย เจอกันเว้ย” ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนตรงหน้า มีเพียงเสียงลาเจื้อยเจี้ยวจากเพื่อนคนอื่น และรอยยิ้มอย่างไม่เต็มใจจากคนข้างหน้า
.
.
.
ฉันเดินลงมาข้างล่างเพื่อมาหาธีร์ที่รออยู่ข้างล่าง พร้อมกับนึกถึงเรื่องที่ฝัน และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันยังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
“พลอย!” ชายหนุ่มร่างใหญ่ยืนยิ้มแป้น มือข้างหนึ่งล้วงลงในกระเป๋าเสื้อช็อป อีกข้างโบกมือเพื่อแสดงตำแหน่งของตนเองให้ฉันรู้ ธีร์…
“รอเค้านานไหมคะ?” ธีร์เดินเอามือมาบังแดดให้ฉัน น่ารักจังแฟนใครเนี่ย >///<
“ไม่ค่ะ เอ้อ ธีร์เพื่อนมัธยมเค้ามาแข่งกีฬาที่มอเราแหละ” ฉันยิ้มพร้อมกับเอื้มมือไปจับมือของแฟนหนุ่ม
“หรอ ดีจัง แล้วเธอจะได้ไปดูเค้าซ้อมกีฬาปะเนี่ย? หรือจะไปอยู่กับเพื่อน” ธีร์ถามหน้ามุ่ย
“ซ้อม? ซ้อมไปไหนอะคะ?” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ซ้อมบาสแข่งกีฬาระหว่างมหาลัยไงคะ เธอลืมหรอ? -0-”
เอ้อว่ะ ธีร์ก็เป็นนักกีฬาบาสของมหาลัยนี่นา เพื่อนฉันก็นักบาส…
“ลืมไป ไปได้สิ เพื่อนเค้าก็นักบาสเหมือนกันนะ เธอต้องสู้ๆนะ ห้ามแพ้ เฮ้!” ฉันพูดพลางกำมือชูขึ้นมาระหว่างอก เป็นท่าทางให้กำลังใจ
“ค่ะ มีเธออยู่ตรงนี้ เค้าจะไม่มีวันแพ้เด็ดขาด” ธีร์ยิ้มด้วยท่าทางมั่นใจ
.
.
.
กลับมาได้หรือเปล่า กลับมาหาฉันทีได้ไหมคนดี
เสียงจากสตอรี่ไอจีของอาร์คที่ลงคลิปตัวเองเล่นกีต้าร์ร้องเพลง ฉันไม่ได้คิดอะไรมากกว่า คิดแค่ว่ามันคงคิดถึงแฟนเก่ามันมั้ง
ดึ๊ง !! (เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังมาจากโทรศัพท์ของฉัน)
‘คิดถึงแฟนเก่าว่ะ’
ฉันอ่านข้อความผ่านโนติฟิเคชั่นบนมือถือ ที่แสดงข้อความของอาร์ค… ฉันกับอาร์คไม่ได้ทักพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวเลยตั้งแต่วันปัจฉิม
‘คิดถึงก็กลับไปหาเขาดิ’ ฉันตอบกลับ
‘ได้หรอวะ’ อาร์คตอบกลับ อย่างที่ไม่ทันให้ฉันได้กดออกจากหน้าแชท
‘ลองรึยังล่ะ’ ฉันตอบกลับ
‘: )’ ฉันได้แต่อ่าน แต่ไม่มีข้อความตอบกลับจากฉัน
“คุยกับใครคะ?” เสียงของธีร์เรียกสติของฉัน หลังจากที่นั่งคิ้วขมวดหน้าที่มือถืออยู่สักพักใหญ่ๆ
“เปล่าค่ะ อาร์คทักมาปรึกษาเรื่องแฟนเก่าอะค่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“อ๋อค่ะ พรุ่งนี้เค้าแข่งนะ เธอไปดูนะ น้า นะ…” แฟนหนุ่มอ้อนฉัน แงงงงง้ เหมือนลูกแมวเลย ใจเหลวเป็นน้ำ
“ได้สิคะ” ฉันตอบรับคำอย่างคนไม่มีสติ
หลังจากวันนั้นที่เจอกันอีกครั้ง อาร์คก็ทักมาหาฉันทุกวัน ถามเรื่องสารทุกข์สุขดิบ วิธีพิชิตใจหญิง ชวนไปข้างนอกไม่รู้สิถึงแม้เราจะกลับ
.
.
.
15.00 น. สนามกีฬากลางมหาวิทยาลัย
“มาเชียร์ไอ้อาร์คหรอ” มีนเดินตรงเข้ามาหาฉันที่อยู่บนอัฒจันทร์กับพลอย
“อ้าว พวกแกมีแข่งด้วยหรอ ฉันมาเชียร์แฟนฉันอะ” ฉันตอบโดนเน้นตรงคำว่าแฟนให้ดูน่าหมั่นไส้
“ไอ้อาร์คร้องไห้แล้ว” มีนทำท่าทางล้อเลียน
“ร้องไห้ไรวะ วันก่อนยังทักมาปรึกษา เรื่องจะไปง้อแฟนเก่าอยู่เลย”
“ง้อแฟนเก่า? ไม่ใช่ละ เมื่อคืนแฟนเก่ามันทักมา มันยังบล็อคแฟนต่อหน้าพวกฉันอยู่เลย” มีนแย้ง
“หรือว่ามันจะหมายถึงแกวะพลอย” ดาวพูดขึ้นมา
“พวกแกจะบ้าหรอ มันจะมาหมายถึงฉันได้ไง” ฉันตอบพลางขำแห้ง
“แต่แกก็เป็นแฟนเก่ามันนะ”
จบประโยคของนิ้งค์ ฉันก็นิ่งไปเลย ฉันลืมเรื่องนั้นไปเลย เรื่องที่เราเคยคบกัน แต่ตอนนี้ฉันก็มีธีร์อยู่แล้ว อาร์คเองก็น่าจะรู้ แล้วระหว่างเรา ฉันก็คิดว่ามันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้(มั้ง)
.
.
.
หลังจากที่นั่งคิดเรื่องอาร์คอยู่สักพัก เจ้าตัวก็วิ่งตรงมาที่ฉัน เอื้อมมือมาหยิบขวดน้ำในมือฉันไปกิน โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว
“อะ! นั่นของธะ… ธีร์!” ฉันยังพูดไม่จบประโยคดี เจ้าของขวดน้ำก็เดินตรงมาที่ฉัน และหยุดยิ้มอยู่ที่ด้านหลังของอาร์ค ก่อนจะเดินข้ามสนามบาสไปอีกฝั่งที่มีทีมรออยู่
“ชื่นใจจัง” อาร์คยื่นขวดน้ำคืนให้ฉัน พร้อมกับส่งยิ้ม อย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษมาให้
.
.
.
หลังจบการแข็งขัน ฉันเดินไปดึงตัวอาร์คออกจากสนาม ไปที่หลังห้องน้ำแทบจะทันที เรามีเรื่องต้องคุยกัน ฉันจะไม่ยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ต่อไปแน่…
“อาร์ค แกกำลังคิดจะทำอะไรวะ” ฉันถามด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูจริงจัง
“ทำอะไร?” อาร์คถามกลับด้วยหน้าตาใสซื่อ ก่อนจะพูดต่อ
“ก็เคยบอกไปแล้วนิ ว่าจะมาเอาแฟนเก่าคืน” อาร์คพูดต่อด้วยท่าทางที่จริงจังไม่ต่างจากฉัน
“อาร์ค นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะเว้ย ฉันมีแฟนแล้ว” ฉันตอบทันควัน
“แล้วไง มีแล้วก็เลิกได้ พลอย…”
“เหมือนที่เราเลิกกันน่ะหรอ?” ฉันพูดขึ้นโดยไม่ยอมให้เขาพูดประโยคต่อไป
“เราขอโทษ ตอนนั้นเราเด็กมาก เราเบื่อ เราคิดว่าเดี๋ยวเข้ามหาลัย เราทั้งคู่ก็ต้องแยกย้ายไปเจอคนใหม่ๆอยู่ดี”
เหมือนคำถามที่เก็บไว้ในใจฉันมาร่วม 3 ปี ถูกไขให้กระจ่าง ไม่มีอะไรต้องติดค้างกันอีก
“2 ปี เวลา2ปีที่เราคบกัน แกคิดได้แค่นี้หรอ? แกรู้อะไรไหม ทุกวันนี้ฉันยังฝันถึงแกอยู่ กว่าฉันจะผ่านมันมาได้มันไม่ใช่ง่าย จู่ๆ แกก็จะเข้ามาทำลายความพยายามทั้งหมดของฉันแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอวะ” ฉันพูดพลางเอามือเช็ดน้ำตา
“ถ้าแกให้โอกาส…”
“พอเถอะแก เราเริ่มต้นใหม่แล้ว แกจะดึงฉันไว้ทำไม อีกอย่างธีร์เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาไม่ควรต้องมาเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้” ฉันตอบ
“…” อาร์คไม่พูดอะไร
“อาร์คฉันยังอยากมีแกอยู่ในชีวิตนะเว้ย อย่าทำแบบนี้เลย เรากลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือของอาร์ค ก่อนจะค่อยๆฉีกยิ้มออกมา เพื่อหลังให้มันกลบคราบน้ำตาของฉันไว้บ้าง
“ฉันขอโทษนะที่ทิ้งแกไปดื้อ ขอโทษที่วันนี้กลับมาทำให้แกอึดอัด” อาร์คบีบมือฉันตอบ
“เห้ย ไม่เป็นไรเลยเว้ย ฉันยังหวังดีกับแกเหมือนเดิมนะ มีอะไรก็ทักมาได้ แต่แบบเดิมไม่เอาแล้วนะ”ฉันแซว
“รู้แล้วน่า ขอเวลาฉันหน่อยนะ พอได้กลับมาเจอแก ฉันแม่งก็กลับมาหวั่นไหวว่ะ” อาร์คยิ้มแห้งๆให้ฉัน
“ฉันน่ารักขึ้นเยอะ แกจะหวั่นไหวก็ไม่แปลก” ฉันทำท่าทางกวนประสาทกับไป
อาร์คยิ้มแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินกลับเข้าไปในสนามกีฬา
.
.
.
“ธีร์!” ฉันและอาร์คพูดขึ้นพร้อมกัน
“มาอยู่นี่เองธีร์ตามหาตั้งนาน” ธีร์ยิ้ม และเดินตรงมาหาฉัน ก่อนจะดึงให้ฉันไปยืนอยู่ข้างเขา
“เย็นนี้มีฉลองชาบูอะ ไปด้วยกันนะ… อาร์ค” ธีร์หันไปคุยกับอาร์ค
“ได้ดิ” อาร์คยื่นมือไปจับกับธีร์ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสนามกีฬา ปล่อยให้ฉันกับธีร์ยื่นอยู่ข้างนอกกันสองคน เหมือนรู้งาน
“ธีร์” ฉันเรียกชื่อแฟนหนุ่มของฉัน
“ขอบคุณนะ” เขายิ้มหวานส่งกลับมา
“เรื่อง?” ฉันทำหน้างุนงง
“ก็เรื่องที่พลอยทำให้ธีร์ ไม่สิให้เรา”
สิ้นประโยคนั้นฉันก็เข้าใจได้ทันทีเลยว่า ธีร์ได้ยินเรื่องทั้งหมดที่ฉันคุยกับอาร์ค และน่าจะรู้เรื่องทุกอย่างมาตลอด แต่เขาก็คงไว้ใจฉันใช่น้อยถึงไม่แสดงออกให้ฉันรู้เลยว่าเขาแอบไม่พอใจอยู่
ฉันไม่ตอบกลับด้วยประโยคใด เราทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้กันไปกันไปอยู่นาน ฉันได้แต่คิดในใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ยอมให้รอยยิ้มนี้หายไปจากใบหน้าของผู้ชายคนนี้อีก
ฉันจะไม่ให้เขาเกิดคำถามในความสัมพันธ์ของเรา ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เขาคือคนที่ใช่หรือเปล่า
แต่ตอนนี้ เวลานี้ ฉันคิดว่าถ้าเรามัวแต่จะหาคนที่ใช่ ยังไงก็คงไม่มีวันเจอ เราก็คงมองหาไปเรื่อย เพราะงั้น ฉันจะทำให้ธีร์เป็นคนที่ใช่ด้วยตัวของฉันเอง