เหมือนว่าวันนี้โชคจะไม่เข้าข้างผมเลย เราสองคนเดินเรือออกมาได้สักพักมันก็ดับลงกลางทะเลซะอย่างนั้น นี่แต้มบุญผมมันหมดแล้วจริงๆสินะ แค่มีมือปืนตามเก็บก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาติดอยู่กับคู่อรินัมเบอร์วันกลางทะเลแบบนี้อีก
“มึงเลือกเรืออะไรมาเนี่ย” ผมเอ่ยถามฟินิกซ์ขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“ก็ตอนนั้นมันรีบนี่หว่า กูกลัวมึงโดนยิงตาย” มันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแววตารู้สึกผิดจนเล่นเอาอารมณ์หงุดหงิดของผมเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิดแทน
“อย่างมึงเนี่ยเป็นห่วงกูด้วยหรอวะ” ผมเอ่ยถามมันออกไปด้วยความงุนงง
“ เป็นห่วงสิ ในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนนึง” ไอ้นี่ก็วกกลับมากัดผมอีกเหมือนเดิมตามนิสัยมัน
“ แล้วทีนี้มึงจะเอายังไง เครื่องยนต์เรือดับแบบนี้เนี่ย”
“ก็ไม่ยังไง ปล่อยให้มันลอยไปตามลมทะเล เดี๋ยวก็พัดเข้าฝั่งแหละมั้ง” มันเอ่ยตอบด้วยเสียงนิ่งๆ และแววตาเรียบเฉยผิดกับผมในตอนนี้ที่ตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว
ทำอะไรไม่ได้แล้วครับ ในเมื่อเครื่องยนต์ของเรือมันไม่สามารถใช้งานได้ ผมได้แต่นั่งทำหน้ามืดแปดด้านอยู่ ถ้าเรือไม่ถูกพัดเข้าฝั่งก็หมายความว่าผมกับมันต้องถูกลอยลำอยู่บนทะเลอันกว้างใหญ่แบบนี้ต่อไปหรอวะ อยากรู้จริงๆว่าไอ้หน้าไหนมันกล้าส่งมือปืนมาจัดการผม เป็นเพราะมันนั่นแหละเรื่องทั้งหมดถึงเป็นแบบนี้ อย่าให้รอดกลับไปได้นะ ผมจะไปบอกป๊าให้สั่งเก็บมันอย่างเลือดเย็นเลย คอยดู
.
.
.
“มีเกาะอยู่ข้างหน้าว่ะไลม่อน” ฟีนิกซ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่เกาะกลางทะเลที่อยู่ห่างออกไปจากตรงที่พวกผมอยู่ราวๆ 1 กิโลเมตร
“งั้นมึงก็เอาเรือยางสำรองกับพลุสัญญาณมา” ผมเอ่ยบอกคนตรงหน้าและเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“จะไปเลยป่ะ” ทันทีที่สิ้นเสียงของฟีนิกซ์ผมก็เดินลงเรือยางแล้วพายมันไปที่เกาะกลางทะเลนั่นพร้อมกับคู่อรินัมเบอร์วันที่กำลังเป็นสหาย (…??…) ของผมอยู่ในตอนนี้
.
.
.
เราเดินทางมาถึงเกาะเป้าหมายเป็นที่เรียบร้อยพร้อมฟ้าที่กำลังจะมืดลง เลยตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันไปหาฟืนเพื่อมาก่อไฟในยามค่ำคืน
