โดย : น้ำเขียว
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
// Namtarn Part
7.14 ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
“นางเอกนิยายมาแล้วว่ะพวกมึง” ลูกน้ำ หญิงสาว ม.ปลายร่างใหญ่ยิ่งกว่าตุ่มใส่น้ำ ได้เอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นหน้าฉัน
“ไงจ้า คนดังของโรงเรียน” อีกคนยังพูดไม่ทันจบ ก็มีอีกคนพูดแทรกขึ้นมา ซึ่งคนนี้ก็คือน้ำหวาน เพื่อนที่แสนจะปากหมาของฉัน
“แล้วพวกมึงจะไปแซวมันทำไมวะ เพื่อนเราออกจะเสน่ห์แรง ขนาดผู้หญิงยังต้องเหลียวหลัง ” เพื่อนอีกคนนึงของฉันได้เอ่ยขึ้น อาย เพื่อนที่ปากหมาไปไม่น้อยกว่าน้ำหวาน และที่สำคัญคือชอบเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนตัวเอง
“กูไม่ตลกนะ “ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา พร้อมกับเขวี้ยงกระเป๋าไปที่โต๊ะอย่างแรง
“มึงยังไม่ลืมเรื่องพวกนั้นไปอีกหรอวะ” น้ำหวานพูดพร้อมเอามือมาวางที่ไหล่ของฉัน
“คนเขาลืมกันไปหมดแล้วมึง แล้วอีกอย่าง ข้าวหอมมันก็บอกว่ามันไม่ได้รู้เรื่องอะไร ที่เพื่อนมันทำกับมึงเลยนะเว้ย” ลูกน้ำพูดขึ้นด้วยเสียงที่จริงจัง พร้อมเอามือมาวางที่ไหล่ที่ว่างอยู่อีกข้างนึงของฉัน
“ถ้ามึงเชื่อคำตอแหลแบบนั้น มึงก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกับกู” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“กูขอโทษ” ลูกน้ำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฉันแทบจะไม่ได้ยิน
“เออใช่น้ำตาล มีผู้ชายเอานมกับขนมปังมาให้มึงอีกแล้ว สวยใช้ได้นะเพื่อนกูเนี่ย” อายพูดขึ้นมา เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่กำลังจะแย่ลงเรื่อยๆ
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ชอบผู้หญิง แล้วแม่งมาโพสแบบเนี่ย คนอื่นจะคิดยังไงวะ แค่คิดถึงตอน ม.ต้นที่แม่งมาบอกชอบกู กูก็จะอ้วกแล้ว ” ฉันเอ่ยอย่างเสียงดัง
“แต่ตอนนั้น กูก็เห็นมึงไปได้ดีกับข้าวหอมมันไม่ใช่หรอวะ”ลูกน้ำพูดขึ้นอย่างกล้าๆ กลัว
“กูบอกว่ากูไม่ได้ชอบผู้หญิงไง”ฉันพูดด้วยเสียง ที่ใครฟังก็รู้ว่าหงุดหงิดขนาดไหน
“กูขอโทษ” ลูกน้ำพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
“แล้วกูบอกเลยนะ ว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“มึงจะทำอะไรอะ น้ำตาล” ลูกน้ำเอ่ยทักทันทีที่เห็นท่าทีของฉัน
“กูก็แค่คิดว่าสงสัยตอน ม.ต้นกูอาจจะยังพูดไม่ชัดเจนพอ สงสัยต้องทำให้ชัดเจนมากกว่านี้”
.
.
.
12.15 ณ โรงอาหาร
“ขอคุยด้วยหน่อยสิข้าวหอม” ฉันเอ่ยขึ้น ท่ามกลางเพื่อนๆ ของข้าวหอม ที่ก็กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่อย่างมีความสุข
“เรื่องโพสเราเป็นคนโพสเองนะน้ำตาล เราจะแกล้งไอ้ข้าวมันเฉยๆ แต่มือดันไปกด ” มายด์ เพื่อนของข้าวหอมพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด แต่ฉันไม่อยากฟังคำตอแหลจากปากของพวกตอแหลอีกแล้วนะสิ
“เราบอกว่าเราจะคุยกับข้าวหอม เธอชื่อข้าวหอมหรอ ” ฉันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเยือกเย็น
“เราขอโทษนะน้ำตาล เราไม่ระวังเองเลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ เราไม่ได้ตั้งใจจะไปวุ่นวายกับน้ำตาลเลยนะ” ข้ามหอมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดจริงๆ
“แค่เราเห็นแกเดินผ่านหน้าเรา มันก็เป็นการวุ่นวายแล้วแหละ ” ฉันตอบกลับทันที
“เราขอโทษจริงๆ นะน้ำตาล” ข้าวหอมก็ยังพูดวนคำเดิมอยู่ซ้ำๆ แบบนั้นเหมือนไม่มีคำอื่นที่จะพูดกับฉันแล้ว
“ถ้าเป็นไปได้แกบล็อคเราให้หมดเลยก็ได้นะ เราไม่อยากเห็นอะไรเกี่ยวแกแม้แต่ชื่อของแก แล้วเราก็พูดกับแกไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าเราไม่เคยชอบแก หรือต้องให้เราตบหน้าเหมือนตอนนั้นอีกไหม แกจะได้เลิกยุ่งกับเราซักที” ฉันพูดขึ้น
“เราขอโทษจริงๆนะ” ข้าวก็ยังคงตอบฉันกลับมาด้วยถ้อยคำเดิมๆ
“เลิกยุ่งกับเรา เลิกทำให้เรานึกถึงเรื่องอุบาทว์ๆใ นอดีตซักที อย่าทำให้เราต้องฆ่าตัวตายจริงๆเลยนะ” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ พร้อมกับรีบก้าวขาออกไปให้พ้นๆ จากที่นี่
