“ขอบคุณนะครับแอลิส”
“เช่นกันค่ะ” ทั้งสองสนทนากันในลานจอดรถของสตูดิโอ
“คุณเหนื่อยมั้ย ไปเดตกับผมวันนี้ไหวหรือเปล่า”
“ยินดีค่ะ เพิ่งจะบ่ายสามโมง เรายังพอมีเวลา”
หญิงสาวพลิกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหมื่น ก่อนที่ข้อมือจะถูกประคองให้สอดตัวลงนั่งบนเบาะรถสปอร์ตคันหรู คู่เดตหมาด ๆ ดูแลอย่างดีเช่นที่ประกาศในรายการ จนเธอเผลอไผลจินตนาการไปถึงวันร่วมหอแต่งงาน
“คุณอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“ให้คุณออกแบบเลยค่ะ วันนี้ฉันจะลองเป็นเจ้าหญิงดู”
“ได้เสมอครับเจ้าหญิง” ริมฝีปากที่ถูกโอบล้อมด้วยไรหนวดเบาบางโปรยยิ้ม “ผมจะพาคุณไปเดตในแบบที่ไม่มีวันลืมลงไปชั่วชีวิตเลยครับ” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันก่อนจะประสานมือวางไว้ตรงกลางระหว่างเบาะ จับจ้องถนนเบื้องหน้าด้วยหัวใจสั่นรัว
.
.
.
เดตที่ลีโอเป็นคนออกแบบเป็นเดตง่าย ๆ
เริ่มต้นด้วยการพาไปเดินชมพิพิธภัณฑ์ประจำเมือง ไม่ลืมเข้าร้านรองเท้าเพื่อเปลี่ยนจากส้นสูงหกนิ้วเป็นคัทชูส้นแบนที่ยังคงความงามแต่เดินสะดวกกว่า จากนั้นพาไปดื่มด่ำกับงานศิลปะในหอศิลป์ ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินพาไปดื่มกาแฟในร้านคาเฟ่ตกแต่งสไตล์เอิร์ธโทน มีน้ำตกเทียมและสวนขนาดเล็ก ลีโอสอบผ่านฉลุยเพราะแอลิสรักธรรมชาติ และเธอเกลียดพื้นที่แออัดอย่างห้างสรรพสินค้าในเมืองเป็นที่สุด
“คุณชอบอ่านหนังสือแนวไหนคะ” มือเรียวยกคาปูชิโน่ร้อนขึ้นจิบก่อนจะเอนหลังอย่างผ่อนคลาย เธอปรายยิ้ม ตั้งใจทิ้งคำถามปลายปิดที่อาจสร้างความอึดอัดหากอีกฝ่ายไม่ใช่จำพวกรักหนังสือ หรือไม่เคยจับหนังสือมาก่อน
“ผมชอบงานเขียนของ อกาธา คริสตี”
[Agatha Christie นักเขียนสัญชาติอังกฤษ ผู้ได้รับสมญานามว่า “ราชินีแห่งนวนิยายอาชญากรรม”]
“ว้าว เซอร์ไพรส์” เธอเหยียดยิ้มพึงพอใจ “ทำไมล่ะคะ ฉันคิดว่าคุณจะชอบงานเขียนจำพวกวรรณกรรม วรรณกรรมแปล หรืออะไรทำนองนั้น”
“ผมชอบที่ได้ไขปริศนาไปกับตัวละครน่ะครับ วิธีการของฆาตรกรมันปลุกเร้าจินตนาการผมดี บางทีชีวิตประจำวันของพวกเราก็จำเจเกินไปน่ะครับ” ชายหนุ่มยักไหล่ แต่นั่นดูดีไม่หยอก
“ฉันดีใจที่ได้รู้จักหลากหลายมุมมองของคุณค่ะ”
“อยากรู้จักผมมากกว่านี้มั้ยล่ะครับ” แอลิสนิ่งคิดราวครึ่งนาที ก่อนจะพยักหน้าบางเบา “คืนนี้ห้องผมเปิดให้เยี่ยมชม ไปที่นั่นกับผมนะครับ”
ในตอนนั้นมันช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าดึงดูดเสียเหลือเกิน หากแต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่มีวันหลงกลใบหน้าหล่อเหลากับน้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นแม้แต่เศษเสี้ยววินาทีเดียว