Move on : พุดดง

นิยายสั้นรักโรแมนติค (Romantic)

หัวใจนั้นกำลังเรียกร้องให้เรายื่นมือไปรั้งพี่กายเอาไว้ แต่สมองกลับสั่งห้ามไม่ให้แม้แต่จะคิดทำอย่างนั้น เราเกลียด

เกลียดพี่กายที่ทำให้เราอ่อนแอ

เกลียดตัวเองที่ยังรู้สึก

“พี่กาย”

และเกลียด…ที่เชื่อแต่หัวใจตัวเอง

“รอเพื่อนเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ”

“นึกแล้วว่าต้องขอแบบนี้ ไอ้ดื้อคนเดิมยังไม่หายไปสินะ”

“อือ”

“…”

“แล้วแฟนพี่จะไม่โกรธเหรอที่ทิ้งเธอมาแบบนี้”

“เขาไม่รู้นี่ว่าเราเคยคบกัน”

“อ๋อ”

“อีกอย่าง พี่ก็บอกว่าเราเป็นรุ่นน้องพี่ เขาไม่คิดอะไรหรอก”

ทำไมนะ ทำไมถึงยังไม่เลิกทุบหัวใจเราสักที เจ็บปวดแทบบ้าแล้ว…

“เอ่อ”

“เอ่อ”

“พี่พูดก่อนเลย”

“เราพูดก่อนสิ”

“ไม่อะ พี่ก่อนเลย”

“โอเคครับ”

เราก้มหน้านิ่งรอฟังคำถาม

“ยังร้องไห้อยู่หรือเปล่า”

“…”

“ไม่ได้ทำให้พี่เลยเหรอครับ ที่พี่ขอไว้เมื่อวันเกิดเราน่ะ”

“เรา…”

“เราทำไม่ได้”

ตอนนี้มือถือเป็นสิ่งเดียวที่ยึดสายตาของเราเอาไว้ มันอึดอัดไปหมด ไม่รู้ว่าความกดดันที่เกิดขึ้นมันมาจากไหน เราไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าไปมองทุกอย่างรอบตัวเพราะกลัวว่าจะสบตาของร่างสูง

“ขอโทษนะ”

“พี่เป็นห่วงเรานะ”

เป็นห่วง…

“…”

“พี่ไม่อยากรู้ว่าเราร้องไห้อีก”

“เพราะอะไรล่ะ?”

“…”

“ตอบเราสิ”

“พี่ทำเราเสียใจมาครั้งหนึ่งแล้ว พี่ก็แค่อยากให้เราเลิกร้องไห้กับเรื่องของเราที่มันผ่านไปแล้ว”

“เอาแต่ร้องไห้มันไม่ได้ประโยชน์หรอกนะ”