(ex) boyfriend : พุดดง

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

ร่างเล็กลืมตาขึ้นอีกครั้งในตอนที่สายลมอ่อนจางพัดปะทะใบหน้าแผ่วเบาคล้ายปลอบประโลม ดวงตาคู่เล็กมองไปสุดขอบฟ้า ครั้งหนึ่งเคยมีใครอีกคนยืนอยู่ข้างๆ ชี้ให้เขาดูยอดเขาที่เริ่มมีสีชมพูของดอกไม้เบ่งบานขณะพระอาทิตย์กำลังบบลับขอบฟ้าในยามเย็น ครั้งนั้นเราเคยสัญญากันว่าจะกลับมาที่นี่เพื่อดูดอกไม้ด้วยกันอีกครั้ง…

แต่สัญญานั้นคงไม่มีวันเป็นจริง

มันไม่ใช่ความผิดของใคร ไม่ใช่เขาคือหมอนั่นไม่รักษาสัญญา แต่เพราะทางเดินของเรามันไม่เคยบรรจบกันเลยต่างหาก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากเบื้องหลัง หยุดทุกภวังค์ความคิด พลันหัวใจกลับเต้นแรงยามลมฤดูใบไม้ผลิพัดอีกครั้ง มันกระทบกับตัวตึกแล้วหวนกลับมาพร้อมกลิ่นน้ำหอมของใครบางคนที่แสนคุ้นเคย

แฮมรู้สึกถึงอาการสั่นยามผินตัวกลับไปมองผู้มาใหม่เต็มตา กรอบร่างแสนคุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคมคายฉายแววตื่นนิดๆ ก่อนจะค่อยๆ หายไปพลางเดินเข้ามาใกล้ด้วยจังหวะมั่นคง ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังประหม่าจนเผลอกำมือตัวเองแน่นขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว

รอยยิ้มแต้มบนเรียวปาก ความอบอุ่นที่แสนคุ้นตายังเป็นภาพเดิมราวหนังที่ฉายซ้ำ ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้ด้วยจังหวะที่มั่นคง ดวงตาคู่สวยไม่ละสายตาจากเขาไปแม้แต่น้อย คนคุ้นเคยที่เพียงแค่เห็นใจก็สั่น…

นาย…

“หวัดดี” เป็นคนตัวสูงที่เอ่ยทักก่อน ขายาวใต้กางเกงยีนส์สีสนิมพาร่างสูงมาหยุดอยู่ข้างกาย กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ทำให้รู้สึกถึงป่าฝนในยามเย็น ยังคงเป็นกลิ่นเดียวกันกับวันวาน

“อืม…หวัดดี” แฮมตอบรับ เขาเบือนหน้าหนีดวงตาหวานหม่นแสงคู่นั้นกลับไปจ้องเนินเขาที่ดอกไม้เริ่มผลิบานทั้งที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ หัวใจดวงเล็กในอกเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่อาจหาเหตุผลให้ได้ว่าเพราะอะไร แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเองแฮม….แค่คนๆ เดียวที่เคยรักจนหมดใจ แค่คนที่ไปด้วยกันไม่ได้ เพราะต่างคนมีทางของตัวเองต้องเดิน…

และแค่บังเอิญว่าทางนั้นแฮมไม่สามารถก้าวไปเดินด้วยได้

“อากาศดีจังนะ” กายเอ่ยทำลายความเงียบ ชายหนุ่มหันหลังพิงรั้วเหล็กที่แฮมจับเอาไว้ ถึงตอนนี้รอยยิ้มบางๆ นั้นหายไปแล้ว ใบหน้าคมคายมีรอยหม่นหมอง

“เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วนี่” คนตัวเล็กกว่าพึมพำ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เครื่องเพิ่งลงเมื่อเช้านี่เอง นึกว่าจะไม่ทันเสียแล้ว”

กว่าจะทันรู้ตัว ร่างเล็กก็กำราวเหล็กเสียแน่นพลางชำเลืองมองเสี้ยวใบหน้าของร่างสูง ก่อนจะกระซิบพึมพำเสียงเรียบ “ก็ไม่ทันแล้วนี่ กว่าจะกลับมาดอกไม้ก็บานไปแล้ว”

“แต่นายก็ยังมาดูมันไม่ใช่เหรอ”

“ฉัน… มาดูวันนี้ เป็นวันสุดท้าย” ร่างเล็กกระซิบเสียงเบาอย่างตัดพ้อ ก่อนจะหลุบสายตาลงมองต่ำ…

เดิมพันที่แสนปวดร้าว เมื่อรางวัลล้ำค่าคือความไม่แน่นอน หากร่างสูงไม่มา วันนี้จะเป็นวันสุดท้าย…จะเป็นวันสุดท้ายที่หัวใจจะยังรอคอย หกเดือนที่อ้างว้าง ไม่มีแม้ข่าวคราว ปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง ปล่อยให้ก้าวผ่านฤดูหนาวที่แสนโหดร้ายเพียงคนเดียวใน ‘ห้องของเรา’

ห้องที่เคยมีสอง กลับเหลือเพียงหนึ่ง นายเคยคิดไหมว่าพื้นที่ที่เคยใช้ร่วมกัน จะให้คนตัวเล็กนอนคนเดียวได้อย่างไร?

“แฮม…”

“นายมาที่นี่ทำไม”

“แฮม ฟังฉันก่อน”

“ถามว่ามาทำไม!”