10:00
HI CONDO
ในที่สุดวันหยุดที่แสนมีค่าของผมมันก็มาถึง ทำงานมาทั้งปี มีวันหยุดแค่ 15 วัน ถึงจะเหนื่อยก็ต้องทนล่ะครับ ที่นี่ให้เงินเดือนสูง คนเราต้องกินต้องใช้ คอนโดผมก็ยังต้องผ่อนอยู่
//// ก๊อก ก๊อก ก๊อก ////
“ใครมาแต่เช้าแบบนี้วะ” ผมพึมพำอย่างสงสัยคนเดียวอยู่บนเตียง เพื่อคลายความสงสัยในใจ เลยลุกออกไปเปิดประตู
“กู๊ดมอนิ่งค้าบพี่หมออออออออออ^^” นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็ไอ้เด็กนิวเยียร์นี่เอง แต่ผมจำได้ว่าไม่เคยบอกที่อยู่คอนโดให้น้องมันนะ
“เรามาที่นี่ได้ยังไง”
“เมื่อเช้าผมไปหาพี่ที่โรงบาลไม่เจอ เลยถามพี่หมอริทน่ะครับ เขาบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุดของพี่ แล้วก็บอกทางมาคอนโดของพี่ให้ผม”
เรเดียร์ยังคงยืนยิ้มแฉ่งอธิบายให้ผมฟังอย่างใจเย็น ผิดกับผมที่เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานขึ้นมา ที่น้องยืนยิ้มแบบนี้ให้ไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนร้นในใจ จนอยากจะตะโกนถามออกไปว่า ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร แต่ก็ไม่มีสิทธิ์
“แล้วทำไมเมื่อวานไม่มาหาพี่” ผมถามออกไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงน้อยใจ
“แหนะ คิดถึงเขาอ่ะดิ๊ ^^” น้องมันว่าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม
“คิดถึง ทำไมถึงไม่มา” เด็กที่เคยยิ้มอยู่ตอนแรกตอนนี้ได้เปลี่ยนสีหน้าไปแล้วครับ น้องมันหุบยิ้มลงแล้วทำตาโตอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยถามผมขึ้นมา
“พี่พูดจริงป่ะเนี่ย คิดถึงผมจริงดิ” เรเดียร์ถามออกมาอย่างตื่นเต้น
“พี่คิดถึงเรา คิดถึงมากด้วยแล้ว ตอบได้ยังว่าหายไปไหนมา” ผมว่าขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ก็ไปซื้อของขวัญวันครบรอบ 2 เดือนที่ผมตามจีบพี่ไง” ตอนนี้ผมพูดไม่ออกแล้วครับ ไม่รู้จะตกใจที่น้องมันไปห้างเมื่อวานเพื่อซื้อของขวัญให้ผม หรือจะตกใจที่เจ้าตัวเล็กนับวันครบรอบที่จีบผม ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้นะไอ้ตัวแสบ
“…”
“นี่” น้องมันว่าพร้อมกับยกถุง gucci ขึ้นมา “อุตส่าห์ให้พี่ชายไปเลือกช่วยเลยนะ ไม่รู้ว่าพี่จะชอบไหม”
“พี่ชาย??” ผมถามออกไปอย่างงุนงง นี่ผู้ชายที่หยอกกันกระหนุงกระหนิงเมื่อวานที่ผมเห็นเป็นพี่ชายน้องงั้นหรอวะ
“ก็ใช่อ่ะดิ เขาบ่นว่าอยากเจอพี่ด้วยนะ”
“หรอครับ เอาไว้พาพี่ไปเจอเขาด้วยนะ” ผมดีใจมากครับ ดีใจจนยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว น้องไม่ได้เบื่อผมและน้องก็ไม่ได้หนีผมไปไหน แล้วยังซื้อของขวัญมาให้ ไหนจะมาหาที่ห้องอีก
“จริงนะ พี่พูดแล้วนะ” เรเดียร์เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ครับ”
“เดี๋ยว แป๊บนึง ผมขออัดเสียงไว้ก่อน เกิดพี่เบี้ยวผมทำไง” เฮ้อ ไอ้เด็กคนนี้ ทำไมถึงได้ชอบทำอะไรให้ผมเอ็นดูอยู่เรื่อยเลยนะ แค่นี้ผมก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
“อ่ะ พูดอีกรอบๆ” เจ้าตัวเล็กว่าขึ้นพร้อมกับเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงไว้ตามที่เจ้าตัวพูด แต่ตอนนี้ผมขอไม่พูดประโยคเดิมอีกแล้วล่ะครับ เพราะในใจของผมมันมีประโยคอื่นผุดขึ้นมาแล้วล่ะ
“เป็นแฟนกันนะครับ เรเดียร์”
“ครับ!?” น้องมันเงยหน้าขึ้นมา ทำตาโตใส่ผมอย่างตกใจ
“โปรดช่วยมาดูเแลหัวใจของพี่ ที่มีแต่เราอยู่ในนี้ด้วยนะครับ” ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรเดียร์หรอกครับที่เขินจนเสียอาการ พอคนตัวเล็กพยักหน้าเป็นเชิงให้คำตอบผมก็เขินไม่แพ้กัน
เฮ้อ ใครจะไปคิดล่ะครับว่าหมอที่ทำงานเกือบ 24 ชั่วโมงอย่างผม จะมีเด็กตัวน้อยน่ารักคนนี้มาคอยทำให้ชีวิตที่น่าเบื่อนี่มันมีสีสันขึ้นมาอีกครั้ง
