2 เดือนผ่านไป
ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา เรเดียร์จะเอากาแฟมาให้ผมทุกเช้าก่อนขึ้นราวน์วอร์ด และเอาปิ่นโตมานั่งกินข้าวกับผมในทุกๆ เที่ยง จนตอนนี้หมอ พยาบาล เริ่มคุ้นหน้าเจ้าเด็กนั่นกันหมดแล้ว ใครผ่านมาเห็นก็ต่างเอ็นดูกับความใส่ใจ รวมถึงผมด้วย ที่เริ่มชินกับการมีอยู่ของเรเดียร์ในทุกๆวัน และเริ่มหวั่นไหวกับเด็กคนนี้เข้าแล้ว
.
.
.
08:30
โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
“คุณหมอพระเอกครับ เลิกจ้องไปที่ประตูเถอะ วันนี้น้องเขาคงไม่มาแล้ว” ริทว่าขึ้นแล้วหันมามองผมด้วยสีหน้าสงสารสุดๆ
“กูไม่ได้จ้องสักหน่อย” ผมปฏิเสธเสธเสียงแข็ง สายตาจ้องไปที่ประตู จนตาผมมันจะถลนออกมาอยู่แล้ว
“จ้า ไม่ได้จ้องก็ไม่ได้จ้อง ไปราวน์เร็ว สายแล้ว”
ตอนเช้าเรเดียร์ก็ไม่มาหาผม ตอนเที่ยงน้องก็ไม่เอาปิ่นโตมาให้ ผมจึงได้ทำงานไปแบบห่อเหี่ยวใจ อยู่ๆ เขาจะเล่นหายไปแบบนี้ ใจผมมันโหวงๆ หรือน้องมันจะเบื่อผมไปแล้ว เฮ้อ พอไม่มีเจ้าเด็กซนนั่นมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ ผมก็คิดถึงมันขึ้นมาซะงั้น
“วันนี้ มึงมีเวรไหม” เมื่อตรวจคนไข้นอกเสร็จริทก็เดินเข้ามาถามผม ทำแววตาแพรวพราวแบบนั้น ผมเดาได้เลย
“ถ้าชวนไปลงอ่างบอกเลยว่ากูไม่ว่าง” ผมมันไปแบบเอือมๆ
“มึงเห็นกูเป็นคนงั้น??”
“อ่ะแน่นอน”
“ใช่ที่ไหนล่ะ จะชวนไปซื้อของขวัญให้น้องสาวกู” ริทเอ่ยขึ้นพลางกับถอดเสื้อกราวออก
ผมกับริทเราก็ตกลงกันว่าจะไปซื้อของขวัญให้น้อง สายไหม น้องสาวคนสวยของไอ้เพื่อนสนิทที่ห้างใกล้ๆ กับโรงพยาบาล
.
.
.
18:00
ห้างสรรพสินค้า
“มึง เดะกูไปกดเงินแปป รอนี่นะ” ริทว่าขึ้นแล้วเดินจากไป
ผมยังคงยืนรอมันอยู่ที่เดิมที่ริทมันบอก แต่ตามันได้ไปบังเอิญเห็นเด็กตัวเล็กๆ น่ารักที่กำลังเดินมากับผู้ชายตัวสูงคนนึง นี่ที่เรเดียร์ไม่ไปหาผมวันนี้ เขาคงจะเบื่อผมแล้วจริงๆ สินะ ถึงได้มาเที่ยวเล่นอย่างมีความสุขกับคนอื่นแบบนี้
“มาล่ะ รอนานป่ะ” เสียงของริทที่เดินกลับมา ทำให้ผมละสายตาจากสองหนุ่มที่หยอกล้อกันอยู่
“ไม่ๆ ไปกันเถอะมึง” ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้นานไปกว่านี้อีกแล้ว ผมกลัว…กลัวว่าจะต้องต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจเข้า
“อ้าวนั่นเด็กมึงหนิ ไม่เข้าไปทักหน่อยหรอ” มันพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองทางที่เรเดียร์ยืนอยู่
“ไม่ว่ะมึง ไปเถอะ”
“หน้าซึมเป็นส้วมเลยนะมึง” ริทว่าขึ้นพร้อมกับส่ายหัวให้กับผม แล้วเราสองคนก็เดินออกไปซื้อของขวัญให้น้องสายไหม แต่จิตใจผมมันไม่ได้อยู่กับการเลือกของขวัญเลยแม้แต่น้อย ในสมองผมมันมีแต่ภาพของพวกเขาสองคนนั้นเต็มไปหมด
