เรือนรัก : กัลปพฤกษ์

นิยายสั้นย้อนยุค ฉากสมัยโบราณ อิงประวัติศาสตร์ (Historical/ History)

วันที่สองของการมาเยือนโลก..โลกใบเดิมที่เราเคยอยู่แต่ต่างเวลา ฉันถูกนำไปที่เรือนใหญ่เมื่องานในครัวเสร็จเรียบร้อย ถูกจับให้นั่งพับดอกบัว คุณหญิงท่านมองอย่างสนใจว่าจะทำได้ไหม

งานบ้านงานเรือนฉันทำได้ทุกอย่างยกเว้นมารยาทที่ไม่เสงี่ยมเท่าที่ควร วันนั้นคุณหญิงให้ที่นอนกับฉันมาหนึ่งชุดฉันจึงไม่จำเป็นต้องทำเอง

สายๆ ลูกชายคนเล็กของคุณหญิงพาหลานๆ มาหา เขามองฉันอย่างเป็นมิตรและเราก็ได้สนิทกันในเวลาต่อมา เมื่อเขาเป็นนายหน้าขายต้นไม้เสียบกิ่งให้กับฉัน

การเสียบกิ่งต้นไม้คนในยุคสมัยนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน มันช่างเป็นเรื่องแปลกตาและอัศจรรย์นัก ต้นไม้ของฉันขายดิบขายดีจนฉันมีเงินมากพอที่จะไถ่ตัวได้หากฉันต้องการ

คุณนพขอฉันให้ไปเป็นเมียทาส คุณหญิงท่านตกใจมากแต่ก็ยอมที่จะพูดกับฉันให้ ฉันจึงขออนุญาตคุณหญิงคุยกับคุณนพตามลำพัง และเล่าถึงเหตุการณ์ที่ทำให้แม่ของฉันหนีออกจากบ้านเมื่อคราวที่ท้องฉันอยู่

“การมีหลายเมียเป็นเรื่องปกติสำหรับยุคนี้ ภรรยาคุณนพเองก็รับได้ ฉันเข้าใจ แต่ฉันคงไม่อาจทำใจให้เป็นน้อยใครได้”เขายอมรับฟังเหตุผลของฉันแต่โดยดี

ลูกๆ ของคุณนพเป็นเด็กหญิงที่ดื้อมาก แต่ท้ายที่สุดฉันก็กำราบให้อยู่มือ เมื่อคุณหญิงมอบหน้าที่สอนหนังสือเด็กให้กับฉัน

ทุกครั้งที่เด็กๆ มาเรียนเด็กๆ จะชอบให้คุณลุงมาเล่นเป็นเพื่อน เขาเป็นคนที่อ่อนโยนเมื่ออยู่กับเด็กๆ จากที่ไม่ชอบหน้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นความรัก เขากลายเป็นยอดชายในฝันของฉันไปโดยปริยาย

หากแต่เรื่องที่คุณนพขอฉันแต่งงาน ทำให้เขาไม่พอใจนัก จึงมักแกล้งฉันอยู่เสมอ เขามักทำหน้าเฉยชา ยามมีงานวัดก็ชอบลากฉันออกไปซื้อของพะรุงพะรัง ให้ฉันถือของจนเมื่อย พอถึงวันพระเขาก็ให้ฉันพายเรือพาไปวัด กินข้าวก็อยากได้โน่นได้นี่ ให้ฉันวิ่งจากเรือนใหญ่ไปเรือนครัว จนคุณหญิงต้องเจรจาให้เขาเลิกราไป

ในวันหนึ่งขณะที่ฉันสอนหนังสือ คุณหญิงก็ให้ปิ่นมาเรียกฉันไปพบ ฉันเห็นชายคนหนึ่งทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นดวงหน้าของฉัน ดวงตาของเขาหยุดอยู่ที่สร้อยนพเก้า

“เจ้าคุณนพคุณบุญเรือง” ฉันแทบช็อกเช่นกันเมื่อคุณหญิงเอ่ยนาม

ท่านมากับบุตรสาวสวยของท่านที่ชื่อชมนาด เป็นดอกไม้ที่ฉันแสนเกลียดเพราะกลิ่นมันฉุนนัก เธอเดินหยอกล้อมากับยอดชายของฉันซึ่งเขาก็ทำหน้ามีความสุขดี และคงจะระรื่นสุขไปอีกนานเพราะเจ้าคุณและคุณหญิงของท่านจะไปต่างเมือง มาฝากลูกไว้กับที่บ้านหลังนี้

เมื่อชมนาดเดินมาถึง พ่อก็ยิ้มให้เธออย่างแสนรัก ทำฉันแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ อยากจะร้องให้เสียดื้อๆ พาให้เขามองฉันด้วยความสงสัย