เป๋าฮื้อรัก : Alistonut

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

ระหว่างที่ผมกำลังรอรถเมล์สายที่ผ่านบ้านของผมนั้น ก็หันไปเห็นพี่พระรองครับ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเขากลับทางนี้นะเนี่ย ปกติผมไม่เคยเห็นเขาที่นี่เลยแต่พอมองใกล้ๆ แล้วผิวพี่เขาดีมากเลยครับ ขนาดเล่นกีฬาตากแดดเยอะๆ หน้าก็ยังขาวใสไร้สิวอยู่เลยน่าอิจฉาจัง ผมคงจะจ้องพี่เขานานไปมั้ง เขาเลยหันมามอง ผมก็หลบสายตาเขาทันทีเลยครับ โอ๊ย! เป๋าฮื้อนายทำอะไรลงไปเนี่ย พี่เขาจะหาว่าผมโรคจิตมั้ยเนี่ย อะ! นั่นพี่เขาทำหูฟังที่เสียบข้างกระเป๋าตกนี่

“เอ่อ…พี่ครับ! หูฟังพี่ตกน่ะครับ” ผมเดินเข้าไปบอกเขาครับ เขาเงยหน้ามองผม จากนั้นก็ก้มลงไปเก็บหูฟังของเขาแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมองผมครับ

“ขอบคุณ” พี่เข้าตอบกลับมาสั้นๆ โอโห้เสียงพี่เขานุ่มทุ้มน่าฟังมากครับ ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่แดงขึ้นของผม ใจเป๋าฮื้อเต้นจนจะเจ็บไปหมดแล้วนะ พอดีกับที่รถเมล์สายที่ผมจะขึ้นมาถึง ผมเลยรีบวิ่งไปขึ้นรถอย่างไวเลย
.
.
.

14.30 น.

โรงเรียนมัธยมคังเซ

“ข้าวเจ้า เราไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ” ผมบอกข้าวเจ้า ในระหว่างที่กำลังนั่งเรียนวิชาสังคมอยู่ครับ

“ให้เราไปเป็นเพื่อนป่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ ข้าวเจ้านั่งเรียนไปเถอะเราไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวเอง” ผมไม่อยากรบกวนเพื่อนๆ น่ะครับ ให้เขานั่งเรียนไปนั่นแหละดีแล้ว แต่ปกติเวลามาเข้าห้องน้ำหรือไปไหนมักจะมีเพื่อนๆ มาด้วยเสมอ เพราะเมื่อก่อนผมมักจะถูกแกล้งบ่อยๆ เพื่อนๆ เลยเป็นห่วง
.
.
.

ผมเข้าห้องน้ำและธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำครับ แต่ไม่ทันได้ออกก็เจอกับพวกเด็กห้อง 10 ที่เคยแกล้งผมเมื่อตอนเข้า ม.4 มาแรกๆ

“อ้าว…พวกนายดูซิเราเจอใคร” ต้นเป็นคนทักผมก่อนครับ

“วันนี้ไม่พาเพื่อนมาด้วยเหรอ หึมน้องเป๋าฮื้อ ไอ้ลูกแหง่” เป้เพื่อนต้นที่มาด้วยกันพูดขึ้น

“พวกนายจะทำอะไรเรา อย่าเข้ามานะ!” ผมร้องบอกพวกเขาเมื่อพวกเขาเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ผมถอยหลังทีละก้าวๆจนตอนนี้หลังผมติดกำแพงแล้วครับ

ผลัก!!

“วันนี้นายอยู่คนเดียวไ ม่มีใครช่วยอะไรนายได้หรอกเป๋าฮื้อ โชคดีนะ” พวกเขาจับผมขังไว้ในห้องเก็บของ ห้องสุดท้ายของห้องน้ำจากนั้นพวกเขาก็เดินออกไป ผมพยายามจะเปิดประตูยังไงก็เปิดไม่ออก

“ช่วยด้วยใครอยู่นอกห้องน้ำช่วยด้วยครับ ผมติดอยู่ในห้องน้ำ ช่วยด้วยครับ!!!” ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยนี่สิ  เพราะตั้งใจจะมาเข้าแป๊บเดียวเลยไม่ได้หยิบมาด้วย คงต้องรอให้ข้าวเจ้าสังเกตเห็นเอง ว่าผมไม่กลับห้องสักทีแล้วตามหาผมแล้วล่ะครับ

“มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยครับ ผมติดอยู่ในนี้ช่วยด้วยครับ” ผมตะโกนออกมาหลังจากที่นั่งอยู่ในนี้มาสักพัก แล้วก็ได้ยินเสียงรองเท้าเดินเข้ามาครับ คนๆ นั้นเขาช่วยเอาอะไรสักอย่างที่ค้ำประตูไว้ออก แล้วเปิดประตูช่วยผมได้สำเร็จ ผมวิ่งไปกอดคนที่มาเปิดประตูให้โดยยังไม่ได้มองหน้าเขาเลยครับ ดีใจมากครับได้ออกมาสักทีผมรอดแล้วครับ ฮือออ TT

“นายจะปล่อยฉันได้รึยัง” เสียงเขาคุ้นจังเลยครับแต่เสียงเขาดูสั่นๆ จัง ผมเลยปล่อยเขาออกแล้วก็ได้เห็นหน้าคนที่มาช่วยผมคือ พี่พระรองครับ

“เอ่อ..ข..ขอโทษครับพี่พระรอง ผมนึกว่าจะไม่ได้ออกมาแล้ว ดีใจมากไปหน่อย แต่ขอบคุณมากๆ นะครับที่ช่วยผมไว้ ไม่งั้นผมแย่ๆแน่ๆ”

“ใครทำกับนายแบบนี้” พี่พระรองถามด้วยเสียงทุ้มๆของเขา

“เอ่อ..คือ..” ผมลังเลครับว่าจะบอกเขาดีมั้ย จนเขาจ้องตาผมเขม่งนั่นแหละผมถึงยอมเอ่ยปากบอกว่าใครทำ

“ตั้งกับเป้ 4/10 น่ะครับ เมื่อก่อนเขาชอบแกล้งผมบ่อยๆ แต่ช่วงนี้หายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าพวกเขายังหาจังหวะที่จะแกล้งผมอยู่”

มันน่าเศร้าจริงๆ ครับที่มีคนที่คอยแต่จะแกล้งเราแบบนี้ ผมไม่เคยไปทำอะไรให้พวกเขา ทำไมต้องมาคอยทำแบบนี้กับผมด้วย

“ฉันจะไปจัดการมันให้” พูดจบพี่เขาก็เดินออกไปเลยครับ ผมเดินตามพี่เขาไป แต่ก็ไม่ทันแล้วครับพี่เขาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้