เด็กใหม่

 ดวงตาที่มองเห็นตัวเลข 07.50 บนนาฬิกาเบิกโตขึ้นทันที เวลา 08.00 คือเวลาเข้างานและเป็นเวลาที่เราควรจะไปถึงที่ทำงานไม่ควรจะเกินเวลานี้ แต่เหลือเวลาเพียงสิบนาทีสำหรับหารอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน และแน่นอนว่าไปถึงที่ทำงานไม่ทันเวลาเข้างานแน่ๆ เช้าวันอันสดใสกลายเป็นวันแห่งความหายยานะแล้วสิเรา  เมื่อไปถึงที่ทำงานสายตาที่มองมาที่เราพร้อมกับเสียงซุบซิบที่ได้ยินเมื่อก้าวแรกเหยียบที่ทำงาน ซึ่งต่างไปจากวันแรก สีหน้าของพี่ๆที่ทำงานและรวมไปถึงสายตาของหัวหน้าที่นั่งมองเรามาจากโต๊ะทำงาน สีหน้าที่แสดงออกว่าไม่ค่อยพอใจการมาทำงานสายของเราแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ในความคิดของคนที่ทำงานมานานแล้วอย่างหัวหน้า เด็กใหม่ = เด็กรุ่นใหม่ และในความเข้าใจของหัวหน้าที่มีต่อพฤติกรรมของเด็กรุ่นใหม่ คือ ไม่ขยัน , ไม่อดทน , มาทำงานสาย , เตรียมตัวเลิกงานแต่เนิ่นๆ และไม่ใส่ใจงาน ไม่ผิดที่คนเหล่านี้จะเข้าใจว่าเด็กรุ่นใหม่เป็นแบบนั้น ก็การทำงานแค่วันที่สอง เราก็ดันมาสายซะละ สองเท้าค่อยๆก้าวเดินผ่านสายตาที่ถูกจับจ้องของคนมากมาย เมื่อถึงโต๊ะทำงานเสียงที่ทำให้เด็กใหม่สะดุ้งแรงกว่าเสียงนาฬิกาปลุกคือเสียงของหัวหน้างาน

หัวหน้า : “เธอมาพบฉันที่ห้องด้วยนะ” ว่าพรางเดินกลับไปยังห้องที่เปิดแอร์อุณหภูมิเย็นเยือกประดุจอยู่ในห้องแช่ปลาอุณหภูมิติดลบ

เด็กใหม่ : ได้ค่ะ

ก็อกๆ….แอ๊ด… เสียงเคาะประตูจากมือเล็กๆ แล้วค่อยๆเอื้อมมมือที่สั่นเบาๆเพราะความกลัวไปเปิดประตูห้อง พร้อมกับคำพูดตามมารยาทว่า

เด็กใหม่ : ขออนุญาตค่ะ