มนตรีบอกกับกุสุมาว่าพรุ่งนี้จะเอานมมาให้เธอดื่มตอนสองทุ่ม ถ้าเธอหนีไปในตอนเช้าได้ ก็เท่ากับว่าเธอรอดแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้เด็กสาวจึงคิดหาวิธีว่าเธอควรจะทำอย่างไรดี ถ้าหนีออกไปทางหน้าต่างก็คงไม่ได้ เพราะห้องของเธอเป็นหน้าต่างแบบบานเกร็ด อีกทั้งยังอยู่บนชั้นสอง ถ้ากระโดดลงไปคงได้มีเจ็บตัวแน่ๆ
แกรกๆๆ
เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงบิดลูกบิดประตูดังขึ้น เธอพยายามเงียบให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
ทุกอย่างนิ่งเงียบอยู่สักพัก ก็มีเสียงคนเดินลงบันไดลงไป ทำให้ของขวัญถอนหายใจอย่างโล่งอก ใครคนหนึ่งคงขึ้นมาตรวจดูว่าเธอหลับหรือยังเป็นแน่.. เด็กสาวคิดในใจ
เธอใช้มือถือเพื่อหวังส่งข้อความไปหาน้ำเพื่อนสนิทของเธอ แต่แล้วของขวัญก็หัวเสียเข้าจนได้เมื่ออินเทอร์เน็ตของเธอไม่สามารถใช้งานได้ เธอลืมไปสนิทเลยว่าอินเทอร์เน็ตของเธอจะหมดในเที่ยงคืนของวันนี้
‘มาหมดอะไรตอนนี้เนี่ย!’ เธอจิ๊ปากด้วยความหัวเสีย พร้อมกับเริ่มคิดว่าถ้าเธอเริ่มหนีไปตอนนี้เลยจะดีไหม…
เด็กสาวหยิบของที่จำเป็นอย่างมือถือและกระเป๋าเงินใส่เข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างใบโปรดของเธอ เธอหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับเสื้อกล้ามสีขาว ส่วนกางเกงยังคงเป็นกางเกงขายาวสำหรับใส่นอนตัวเดิม เมื่อเตรียมของแล้วจากนั้นเธอจึงค่อยๆ แง้มเปิดประตูห้องนอนออกไป
เธอพบเพียงความว่างเปล่าเมื่อเปิดประตูออกมา… เธอค่อนข้างมั่นใจว่าพ่อกับแม่บุญธรรมของเธออาจเข้านอนกันแล้ว เพราะข้างล่างของบ้านไร้ซึ่งเสียงใดๆ นอกจากความเงียบสงบ
เด็กสาวค่อยๆ เดินลงบันไดไปอย่างเงียบเชียบ เธอคิดว่าเธอควรจะออกทางประตูหลังบ้านมากกว่าหน้าบ้าน เพราะมีประตูแค่เพียงชั้นเดียวและสามารถเปิดออกได้ง่ายกว่า
.
.
.
ในขณะที่ของขวัญกำลังเอื้อมมือไปแตะกลอนประตูนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“ลูกจะไปไหนน่ะ”
เป็นเสียงของมนตรี…
เด็กสาวหยุดชะงัก สมองเริ่มลนลานหาคำแก้ตัวต่างๆ นาๆ
“หนู.. จะ จะเอารายงานไปให้น้ำค่ะ มันจะมาเอาหน้าบ้าน”
“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว เดี๋ยวพ่อเอาให้เอง ไปนอนเถอะ” ว่าแล้วก็เดินเข้ามาหาของขวัญเพื่อที่จะเอารายงานที่ว่า
“งั้นเดี๋ยวบอกให้มันมาเอาพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะพ่อ มันน่าจะยังขับมาไม่ถึง” พูดจบของขวัญก็เตรียมเดินกลับห้องของตัวเองทันที
“ไม่ได้นัดผู้ชายไว้ใช่ไหม?”
เด็กสาวหยุดชะงักก่อนจะเอ่ย “เปล่าค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว แม่เขาสอนอะไรก็ทำตามด้วยนะ”
“ค่ะ”
ของขวัญเดินกลับขึ้นห้องไปด้วยความรู้สึกร้อนใจและกระวนกระวายจนหัวแทบระเบิด ถ้าคืนนี้เธอไม่ได้ออกไป พรุ่งนี้เช้าเธออาจไม่มีโอกาสอีกแล้วก็ได้… เมื่อคิดแบบนั้นเธอจึงแอบอยู่ตรงหัวมุมบันได เพื่อรอจังหวะที่พ่อของเธอเข้าห้องนอนไป เมื่อสบโอกาสเธอจึงค่อยแอบออกไปอีกครั้ง
