เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อ 4 เดือนก่อนฉันเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ ตั้งใจจะมาฝึกงานกับน้าดาวน้าเดช หลังจากที่มาช่วยงานพลางมาเที่ยวช่วงปิดเทอมใหญ่ในหลายเทอมที่ผ่านมาตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
น้าดาวดีใจมากที่ตื๊อฉันให้มาฝึกงานที่นี่ได้หลังจากที่ฉันเรียนจบ และแน่นอนน้าดาวคงจะดีใจมากๆ หากฉันตัดสินใจอยู่ที่นี่เลย เพราะจะได้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนกับน้าดาว ซึ่งฉันก็เข้าใจดีอ่ะนะว่าการที่พวกเขาสองคนไม่มีลูกมันคงทำให้เหงาและอยากมีใครเอาไว้เป็นเหมือนลูกสักคน ซึ่งก็คงไม่พ้นฉันที่เป็นหลานคนเดียวของน้าดาวนั่นเอง
น้าดาว “น้าดีใจนะที่นามาฝึกงานที่นี่” ใช่นาคือชื่อของฉันเอง
ที่สำคัญฉันรู้สึกHappyมากที่ได้เป็นสาวป๊อปของที่นี่ ทั้งคนไทยที่มาทำงานที่นี่และชาวต่างชาติต่างพากันมาขายขนมจีบฉันให้ได้พอเป็นสีสันของช่วงวัย บางคนถึงขนาดจะส่งตั๋วเครื่องบินไปกลับเพื่อชวนฉันไปเที่ยวที่ประเทศของเขา แต่ฉันก็ไม่ได้หลงใหลไปกับสิ่งเหล่านั้นเสียทีเดียวหรอกนะ มีบ้างที่แอบกระหยิ่มในใจ รู้สึกเป็นปลื้มบ้างตามปกติธรรมดาของเด็กสาว
ฉันมาฝึกงานได้ไม่ถึงเดือนก็ต้องไปรับหุ้นส่วนของน้าเดชที่สนามบิน น้าเดชแนะนำให้ฉันรู้จักน้ามิกซ์หุ้นส่วนและเพื่อนรุ่นน้องของน้าเดช ฉันคำนวณจากอายุน่าจะไม่ถึง 30 ปี ฉันยกมือไหว้ยิ้มให้ตามมารยาทแต่เขากลับมองเมินไม่สนใจฉันเลย ฉันรู้สึกงงและเสียเซลฟ์มากหรือเขาจะคิดว่าฉันเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆคนนึง
แต่ต่อให้ฉันเป็นแค่พนักงานธรรมดาทั่วๆไปเขาก็น่าจะรักษามารยาทบ้าง ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ดีแต่กลับไม่มีมารยาทเอาเสียมากๆ น้าเดชบอกกับฉันว่าหุ้นส่วนของเขาคนนี้เป็นลูกชายเถ้าแก่ใหญ่ด้านอสังหาริมทรัพย์ที่กรุงเทพฯ ถูกจับให้ไปเรียนที่เมืองนอกตั้งแต่เล็กๆ จนจบปริญญาเอกด้านการบริหารโรงแรม แต่เขาไม่ชอบให้ใครเรียกเขาว่าด็อกเตอร์ สรุปเขารวยว่างั้น แต่รวยแล้วไง จบด็อกเตอร์แล้วไง ฉันเพิ่งรู้ว่าคนรวยคนมีการศึกษาดีเขาสอนให้ไม่ให้เกียติร์คนอย่างนั้นหรือ
ตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่ฉันไม่เห็นว่าเขาจะคุยกับใครเลยนอกจากน้าเดชเท่านั้น หรือมันจะเป็นบุคลิกของเขา จะมีบ้างเมื่อเขาเข้ามาในรีสอร์ทแล้วไม่เห็นน้าเดชเขาก็จะถามฉันถึงน้าเดช
น้ามิกซ์ “พี่เดชอยู่มั้ย” เขาถามราวกับฉันเป็นเด็กเล็กๆ
ฉัน “ไม่อยู่ค่ะ” ฉันก็ตอบกลับไปแบบสั้นๆเช่นกัน แต่ฉันก็ยิ้มให้เขาประจำเพราะฉันเองก็อยากจะเอาชนะเขาด้วย ฉันหมั่นไส้กับมาดวางฟอร์มของเขา ฉันเจอมาเยอะแล้วผู้ชายแบบนี้ แกล้งทำเป็นวางฟอร์มเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่สุดท้ายแล้วก็มักแพ้ความสวยของผู้หญิงอยู่ดี แต่จนนานวันเข้าฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิว่ามันเป็นแค่ความหมั่นไส้ที่อยากเอาชนะหรือมันเป็นคำสั่งของหัวใจกันแน่ ฉันเฝ้าแต่นั่งรอการมาของเขาจนไม่เป็นอันทำงาน นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันต้องมาแอบชอบแอบรักเขาข้างเดียวงั้นหรือ
ชีวิตฉันในวัย 22 ปีที่มีแต่ผู้ชายเป็นฝ่ายมารุมรักมารุมจีบเหมือนมวลหมู่ผู้ภมรมาชอนไชดอกพฤกษานานาพันธ์ แต่ครั้นพอจะมีความรักกับเขาสักครั้งกลับต้องมาเป็นรักเขาข้างเดียวจริงๆ น่ะหรือนี่ ฉันเข้าใจแล้วว่าการที่ต้องแอบรักเขาข้างเดียวโดยที่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะมีใจมองเราบ้างหรือเปล่ามันทรมานใจขนาดไหน
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่น้ามิกซ์บินกลับสมุย-กรุงเทพฯ บ่อยมาก โดยเขาต้องนั่งเรือส่วนตัวเพื่อไปขึ้นเครื่องที่เกาะสมุย เพราะในเกาะพะงันนี้ไม่มีสนามบิน ความจริงแล้วที่เกาะพะงันแห่งนี้ก็มีพื้นที่ที่ยังว่างอีกกว้างแต่ทำไมถึงไม่มีสนามบินเป็นของตัวเองนะ ฉันคิดว่าเขาคงจะยังไม่ชินบวกกับเขาคงมีธุรกิจหลายอย่าง ช่วงเวลาที่เขาบินกลับไปกรุงเทพฯ หัวใจฉันเหมือนโบยบินติดเครื่องบินไปกลับกรุงเทพฯกับเขาด้วย
เพราะฉันไม่มีกำลังใจในการทำงานไม่มีแรงบันดาลใจในการแต่งตัว ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะมีอิทธิพลกับฉันมากขนาดนี้ นี่ฉันเป็นเอาหนักเลยนะนี่ ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ตรงไหนนะ ขาวๆจืดๆก็เท่านั้น แต่ทำไมฉันถึงได้ชอบเขามากขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยพบเจอหนุ่มๆหน้าตาดีเข้ามาในชีวิตสักหน่อย แต่ก็นั่นล่ะนะอย่างที่เขาว่าว่าเรื่องของความรู้สึกเกี่ยวกับหัวใจไม่มีใครกะเกณฑ์ได้ และฉันก็ประจักษ์กับตัวเองแล้วว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ
