พฤกษ์? เขา?
เขาตายได้ยังไง ในเมื่อเขายังอยู่ที่นี่ ยังสัมผัสตัวคนได้ปกติ เดี๋ยวนะ…
มือที่เขาสัมผัสไปเมื่อเย็นไม่ใช่มือของคนนี่!
พฤกษ์หันขวับไปมองปราชญ์ สีหน้าที่ได้เห็นก็ทำให้เขาตกตะลึง
ปราชญ์กำลังแสยะยิ้มอย่างน่าสยดสยอง
“หมายความว่ายังไง” เขาขนลุกเกรียวไปทั่วร่างกาย เสียงที่เอ่ยออกมาสั่นจนควบคุมไม่อยู่
“ก็หมายความตามนั้นแหละ คุณ-ตาย-แล้ว” ปราชญ์ฉีกยิ้มน่ากลัว รอยยิ้มนั้นกว้างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับตาที่จ้องเขม็งจนเขารู้สึกหวาดกลัว
“ทำไม หรือว่า…”
“คุณคิดว่าผมจะมาทำความรู้จักคุณทำไมล่ะ ฮะ ๆ” คนตรงหน้าเริ่มหัวเราะ
“อย่าบอกนะว่าคุณ…”
“ใช่ ผมนี่แหละเป็นคนที่ฆ่าคุณ ฮะ ๆ ๆ”
“!!!”
“เพราะคุณมันเป็นหมอที่ไม่ได้เรื่องไง!”
“…”
“เมื่อหกปีก่อน วันนั้นภรรยาผมเข้าโรงพยาบาลแล้วอาการทรุดลง คุณเป็นหมอคนเดียวที่อยู่ที่นั่นในตอนนั้น แต่คุณกลับไม่ทำอะไรแล้วปล่อยภรรยาผมตายอย่างน่าสงสาร!” ตาของปราชญ์แดงฉานขึ้นเรื่อย ๆ โทสะที่แผ่ออกมาทำเอาเขารู้สึกเย็นเยียบไปทั้งกระดูก
“…”
“คุณรู้มั้ยว่าผมรู้สึกยังไงที่เห็นภรรยาผมตายไปต่อหน้าต่อตา สุดท้ายพอภรรยาผมตายไม่นาน ผมก็เอาแต่กินเหล้าจนไม่เป็นอันทำอะไร สุดท้ายก็เกิดอุบัติเหตุจนตัวเองตายตาม คุณมันสารเลว! ไม่เห็นคุณค่าชีวิตคนอื่นเลยหรือยังไง แล้วผมก็ติดบ่วงไปเกิดไม่ได้ก็เพราะต้องกลับมาแก้แค้นคุณ ผมพยายามอยู่หลายครั้งที่จะทำให้คุณตาย และในที่สุดความต้องการของผมก็เป็นจริงในวันนี้”
“ผม…ขอโทษ” เขาตัวสั่นด้วยความตระหนก ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์จะเป็นแบบนี้ วันนั้นเขาจำได้ลาง ๆ ว่าเขาเป็นแพทย์คนเดียวที่อยู่ตรงนั้น แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งอาการทรุด แต่ด้วยความที่เป็นมือใหม่ เขาลองประเมินอาการดูแล้วคิดว่าไม่น่าเป็นอะไรมาก จึงทำแค่ประคองอาการเท่านั้น ใครจะคิดว่าผู้ป่วยคนนั้นจะอาการแย่ลงจนเสียชีวิต ทั้งหมดมันเป็นเพราะความเลินเล่อของเขาเอง
“จำไว้ว่า…ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต” ปราชญ์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็จะหายไปกลายเป็นแสงสีขาวดวงเล็ก ๆ ลอยออกไปบนท้องฟ้า
ส่วนเขายังไปไหนไม่ได้ เพราะเขายังไม่หมดบ่วงกับโลกใบนี้
และชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต