สามวันต่อมาเจ้าทองคำและเจ้าปิ่นทองได้เดินทางมาเชียงตะวันเพื่อพูดคุยเรื่องงานเสกสมรสที่คาดว่าจะจัดอย่างใหญ่โตเพราะงานนี้คืองานใหญ่ของทั้งสองเมือง เจ้าบัวบูชาอาศัยจังหวะที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกันนี้เพื่อไปพบกับเจ้าปิ่นทองและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เจ้าพี่ไม่ได้ประสงค์จะแต่งงานกับเจ้าพี่บัวชมพูใช่ไหมเจ้าคะ” เธอถาม
“ไม่นี่ พี่คุยกับเจ้าพ่อของพี่แล้วและพี่เองก็เห็นสมควรด้วย”
“แต่เจ้าพี่รักข้า เจ้าพี่ไม่ได้รักเจ้าพี่บัวบูชา” เธอว่า
“เดี๋ยวก่อนนะน้อง พี่เคยบอกหรือว่ารักน้อง” เจ้าปิ่นทองถาม
“ไม่เคยเจ้าค่ะ”
“ใช่ เพราะพี่มิได้รักน้องแบบนั้น พี่รักน้องแบบความรักที่พี่ชายมีให้น้องสาว” เจ้าปิ่นทองพูดเสียงเรียบ ในใจของเจ้าบัวบูชาราวกับถูกไฟเผา…เธอคิดมาตลอดว่าเจ้าปิ่นทองรักตน
“แต่เจ้าพี่ก็ไม่ได้รักเจ้าพี่บัวชมพู” บัวบูชาเอ่ย
“ใช่ แต่การแต่งงานครั้งนี้ทำไปเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองเมือง พี่จึงมิอยากขัดประสงค์ของผู้ใหญ่”
“แต่เจ้าพี่ก็เลือกแต่งงานกับข้าได้นี่เจ้าคะ เจ้าพี่สนิทกับข้ามากกว่าเจ้าพี่บัวชมพู”
“แต่บัวชมพูเป็นพี่ ก็สมควรแล้วมิใช่หรือที่จะต้องแต่งงานเพื่อบ้านเมือง” เจ้าปิ่นทองเอ่ยก่อนจะเดินเลี่ยงบัวบูชาไปอีกทาง บัวบูชาร้อนรนราวกับมีไฟสุมอยู่ในใจ
บัวบูชารักเจ้าปิ่นทอง…และเธอจะไม่มีทางยอมให้บัวชมพูได้เจ้าพี่ปิ่นทองไปครอบครองอย่างแน่นอน เธอจะต้องได้ทุกสิ่งที่ต้องการ เธอเป็นน้องและเจ้าพ่อเจ้าแม่ก็ชอบเอ่ยเสมอว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง แต่ทว่าดูแล้วบัวชมพูคงมิยอมให้เธอแน่
เธอจะต้องกำจัดบัวชมพู…
บัวบูชานึกยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้…ใช่ เธอต้องกำจัดบัวชมพู เธอไม่ใช่น้องสาวที่รักพี่สาวขนาดนั้น ความจริงเธอแอบรู้สึกไม่ชอบหน้าบัวชมพูด้วยซ้ำไปและบัวชมพูเองก็คงไม่ชอบหน้าของเธอนัก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะกำจัดอีกคนออกไปให้พ้นทาง ทว่าจะทำอย่างไรดีเล่า…
