“ฉันรู้หรอก อ่ะนี่” หล่อนยื่นกระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลเข้มให้ “ฝากเอาไปคืนรามอนหน่อย เขาลืมไว้ บ้านอยู่ถัดจากอู่ซ่อมรถของดิเอโก้ไปอีกสามหลังจากซ้ายนะ หลังสีเหลืองๆ ที่มีพุ่มไม้ตรงหัวมุมหน้าบ้านนั่นน่ะ” ป้าลุซยิ้มแฉ่ง มองตาเธอราวกับรู้ใจกันอยู่แล้ว หัวใจของหญิงสาวพองโต เมื่อรู้ว่าจะได้กลับไปเจอคนๆ นั้นอีกครั้งหนึ่ง
“รู้ทางใช่มั้ยเนี่ย ถ้าไม่รู้จะได้…”
“รู้สิคะป้า ฉันอยู่มาตั้งเกือบปีแล้วหน่า” เธอรีบคว้ากระเป๋าสตางค์ในมือของอีกฝ่ายไปก่อนที่จะชักมือกลับ
“ว่าแล้วเชียว” ป้าลุซยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินส่ายสะโพกอวบกลับไปยังห้องรับแขกเหมือนเดิม
รถบัสคันเก่าค่อยๆ เบรกจอดเมื่อถึงป้าย เมลาเนียเบียดตัวออกมาจากการอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่อยู่ข้างในรถอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินเลียบตามถนนจนมาถึงอู่ซ่อมรถของดิเอโก้ ที่ป้าลุซเคยใช้ให้เธอมาเอาของ
“เดินไปอีกสามหลังเหรอ…หนึ่ง…สอง” เธอพึมพำกับตัวเองระหว่างเดินดูบ้านไปจนมาถึงบ้านหลังสีเหลืองที่ป้าลุซบอก
ผลั่ก! จู่ๆ ประตูรั้วก็ถูกเปิดต่อหน้าเธอพร้อมกับชายหนุ่มคนเดิมที่เจอกันวันนี้
“เฮ้ย!” เธออุทานอย่างตกใจ
“อ้าว คุณเมลาเนีย ผมกำลังจะกลับออกไปที่นั่นพอดีเลย”
“เอ่อ.. ป้าลุซให้เอากระเป๋าสตางค์คุณมาคืนน่ะ” เมลาเนียยื่นให้รามอนอย่างเก้ๆ กังๆ
เธอยิ้มให้อย่างปกติแต่ภายในใจนั้นเต้นรัวยิ่งกว่าอะไร ส่วนสายตาอีกคนก็มองเธออย่างเอ็นดูและชอบพอ เขาเอื้อมมือไปรับแต่ก็มิวายที่จะแอบสัมผัสมือของอีกคนเบาๆ
“ขอบคุณนะครับ อืม…เข้าไปทานข้าวข้างในด้วยกันก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวกลับดึก ฉันนั่งรถบัสมา”
“อ๋าจริงสิ งั้นให้ผมไปส่งดีกว่านะ” รามอนเสนอ ก่อนจะควักกระเป๋ากางเกงคลำหากุญแจรถยนต์
เธอพยักหน้าเออออตาม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเด็กชายมาร์ตินอยู่ที่นี่ด้วย
“อืมม มาร์ตินอยู่ในห้องรับแขกหรือเปล่าคะ” เมลาเนียถาม พลางมองเข้าไปข้างในบ้าน
“ขี้นไปนอนเล่นเกมข้างบนแล้วล่ะครับ ฮ่ะๆ ” เขาว่า ขณะที่เดินนำเธอไปยังที่จอดรถยนต์ภายในตัวบ้าน
ท้องฟ้าสีแดงยามสนธยาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำกึ่งม่วงเข้ม ลมข้างนอกตัวรถพัดแรงและเย็นสบาย ทั้งสองคนชวนกันคุยไปเรื่อยๆระหว่างทางกลับ เห็นได้ชัดว่ารามอนทำเป็นขับรถช้าๆ เพียงเพื่ออยากต่อเวลาไว้คุยกับเจ้าหล่อน ที่พอได้เริ่มชวนกันคุยแล้วก็คุยจ้อไม่หยุดราวกับความเขินอายที่เคยรู้สึกเมื่อช่วงเย็นนั้นหายไปเสียหมด
เสียงหัวเราะคละเคล้าไปกับรอยยิ้มที่มีแต่ความสุข จนกระทั่งเขาขับรถมาจอดข้างหน้าสถานเลี้ยงเด็ก ที่ปกติเมลาเนียพักอาศัยอยู่ข้างในกับอาสาสมัครที่เหลือ ชายหนุ่มแอบรู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่แม้ว่ากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ แต่ก็ต้องปล่อยให้อีกคนกลับไปก่อน
“ขอบคุณที่ขับมาส่งนะคุณรามอน” เธอยิ้มให้เบาๆ ก่อนจะปลดเข็มขัดเตรียมตัวก้าวออกจากรถ
“เดี๋ยวเมลาเนีย” เขารีบคว้าแขนเธอไว้ก่อน
“หื้อ?” อีกฝ่ายชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด รามอนค่อยๆ เลื่อนมือที่จับข้อมือของเธอไว้ลงมายังฝ่ามือนุ่มก่อนจะเอ่ยปากชวน
“พรุ่งนี้เราไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ”
