เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงแรมในเมืองชิตะมาจิ
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวเป็นอย่างมาก ฉันมองไปรอบๆและคิดในใจว่าทำไมห้องฉันมันแปลกๆ แล้วกระเป๋าฉันหายไปไหนหมด เมื่อฉันหันหน้าไปมองรอบๆก็พบกับเอก นอนอยู่ข้างๆฉัน แต่ที่แปลกก็คือ ทั้งเอกและฉันเราไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ฉันตกใจมากและพยายามคิดว่าเรื่องน่าเกลียดอย่างนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันเริ่มเลยค่อยๆลุกตัวเองออกมาจากเตียงและเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนั้นในหัวของฉันมีคำถามมากมาย นี่ฉันมาอยู่ในสภาพนี้กับผู้ชายคนนี้ได้ยังไง แล้วถ้าเขาตื่นมาฉันจะมองหน้าเขาติดได้ไหม ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ฉันต้องแอบเขาออกมาด้วยความอับอาย เมื่อฉันกลับห้องมาถึงฉันก็ได้รีบเก็บของแล้วเช็คเอ้าท์ออกทันที ก่อนหน้านี่ฉันกับเอกตกลงกันว่า เราจะกลับไทยพร้อมกัน แต่ฉันคงทำอย่างนั้นไม่ได้อีกต่อไป ฉันรีบออกจากโรงแรม แล้วพุ่งตัวไปสนามบินโดยเร็วที่สุด ใช่ค่ะ ฉันบินกลับไทยมาโดยที่ไม่ได้บอกลาเอกด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันอายจนมองหน้าเขาไม่ติดแน่ๆ ฉันกลับไทยมา ก็ใช้ชีวิตแบบพนักงานออฟฟิตเหมือนเดิมแต่ก็ไม่อาจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันและเอกที่ญี่ปุ่นได้เลย
– – – – – – –
3 เดือนผ่านไป…….
“วันนี้จะมีผู้จัดการคนใหม่เข้ามารับตำแหน่งวันแรกนะ” เสียงพูดของหัวหน้าฉันดังขึ้น
ฉันก็พอรู้อยู่บ้างว่าจะมีผู้จัดการคนใหม่เข้ามา เพราะตำแหน่งผู้จัดการของบริษัทฉันว่างมาหลายเดือนแล้ว ในขณะที่ฉันและเพื่อนๆพนักงานคนอื่นกำลังยืนรอต้อนรับผู้จัดการคนใหม่นั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้ๆ สงสัยผู้จัดการคนใหม่คงมาถึงแล้วแน่ๆฉันคิดในใจพร้อมหันหน้าไปมอง แต่ภาพที่ฉันเห็นกลับทำให้ฉันตกใจอย่างหนัก นั้นมันเอก ผู้ชายที่ฉันเผลอไปมีความสัมพันธ์วันไนท์สแตนด์ด้วยหนิ ฉันรีบก้มหน้าโดยอัตโนมัติและถอยตัวเองออกไปจากตรงนั้นก่อนที่เขาจะมาเห็นฉัน ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อตั้งสติ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน โลกมันกลมขนาดนั้นเชียวหรอนี่ แต่โชคก็ยังเข้าข้างฉันที่ด้วยตำแหน่งของฉันกับเอกทำให้เราไม่ต้องเจอกันในเวลางานและห้องทำงานของฉันกับเขาก็อยู่ห่างกันมาก ทำให้ฉันยังพอมีโอกาสหลบหน้าเขาต่อไปได้
หลังจากวันนั้นฉันก็ยังทำงานที่บริษัทตามปกติแต่ก็ต้องระแวงหน้าระแวงหลังอยู่ไม่น้อย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องบังเอิญเจอกับเอกตอนไหน เที่ยงวันนั้นเองหลังจากที่ฉันกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนเสร็จ ฉันได้แยกตัวออกมาเพื่อจะมาเข้าห้องน้ำ หลังจากทำธุระเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ฉันดันไปเดินชนกับใครเข้าอย่างจัง ฉันเหงยหน้าขึ้นไปมองและกำลังจะพูดขอโทษ แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ฉันต้องอึ้งจนพูดไม่ออก
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” เอกพูดทักทายฉันด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง
“สวัสดีค่ะผู้จัดการคนใหม่ใช่ไหมคะเนี่ย” ฉันตอบเขาและทำท่าทีเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน
“อะไรกัน นี่คุณจำผมไม่ได้หรอ” เอกถามฉัน
“จำอะไรกันคะ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกเองนะคะ” ฉันตอบเขา
“แน่ใจหรอครับว่าคุณจำผมและค่ำคืนนั้นของเราไม่ได้” เอกถามฉันอีกรอบ
ฉันตกใจมากที่เขาพูดถึงเรื่องคืนนั้นของเรา จนทำให้ฉันต้องรีบตัดบทสนทนากับเขาทันที
