“คุณเทพขาปัดขอนะคะ อย่าทำอะไรคุณไผ่เขาเลยค่ะ เขาเข้าใจผิดน่ะค่ะ”
“รักกันจริงนะ ผมเจ็บเป็นนะ”
“มึงหยุดเลยไม่ต้องมองก้นเมียกู…มึงรู้นานแค่ไหนแล้วว่าปัดเป็นผู้หญิง”
“ไปกลับเข้าบ้านไปคุยกันได้แล้ว เรื่องมันจะได้จบๆ พ่อตามึงก็มาแล้ว คอยดูแค่ว่าแฟนเก่ามึงจะยอมไหม๊เท่านั้นแหละ”
“คนอย่างฉันรึจะยอม”
“นุ้ย อย่านะ “
นิยาบรรยืนเล็งปืนมาที่ปรัศนา
“ที่แท้ก็นังคนนี้เองที่เป็นลูกของนายผลิษ ที่ขัดขวางการแต่งงานฉันมาตลอด พอมาถึงไผ่แกก็มาขัดขวางฉันถึงนี่ แกอย่าอยู่เลย”
“อย่านะนุ้ย อย่าทำอะไรลูกสาวฉันนะ” นายผลิษเดินเข้ามาขวางไว้
“ทำไมไอ้อ้วน ทำไม” เธอตะโนเสียงดัง “แกนึกว่าฉันไม่กล้าเรอะ”
“พ่ออย่าเข้าไปขวางทางปืนอย่างนั้นนะพ่อ”
ปรัศนาตะโกนก้องวิ่งเข้ามาหาอีกคนทำให้ผณธรพยายามดึงเธอไว้
“ฉันจะยิงมันทั้งพ่อทั้งลูกเลย”
“เปรี้ยง!
พ่อ!
.
.
.
“หมดเคราะห์หมดโศกเสียที” คุณผานิตเอ่ยพร้อมถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าคุณผลิษหายดีออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ก็จัดงานแต่งงานได้แล้วนะตาไผ่”
“ผมจะจัดที่บ้านไร่นะครับแม่ เพราะที่นี่เป็นวิมานรักของผม”
“จัดที่นี่ก็ดีกว้างขวางดี แล้วนี่หนูปัดไปไหน”
“เข้าครัวครับ ทำอาหารไปเยี่ยมพ่อ”
“ยายนุ้ยนี่แม่ก็คาดไม่ถึงเลยจริงๆ…คงติดคุกหัวโต…นั่นปัดมาแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ”
พอทั้งสองขึ้นมาบนห้องเขาไม่ปล่อยเวลให้เสียเปล่าชายหนุ่มกอดปรัศนาด้วยความรักอีกครั้ง
“ผมจะแต่งงานกับปัด หลังพ่อคุณหายดีนะ เราจะจัดที่นี่ เพราะที่นี่เป็นวิมานรักของเรา”
“ปัดเห็นด้วยค่ะ”หญิงสาวยิ้ม” ปัดอยากอยู่ที่บ้านไร่นี้ค่ะ
“ผมรักป้ดมากนะ”
“ปัดก็รักคุณค่ะ”
