“ต้าย พี่ปัดเดินได้ดีแล้วนี่นา ดูสิใส่ชุดที่หอมซื้อมาให้ได้พอดีเลย” หอมทำเสียงดีดดิ้น
“ลงมาที่ครัวนี่ อยากกินอะไรจ๊ะพี่ปัด หอมทำให้จ๊ะ” หอมทำท่านัวเนียกับปัดอย่างออกหน้า
“มาดูว่าป้าบัว ทำอะไรข้าวเที่ยงรับคุณไผ่น่ะ”
“อุ้ยหอมจะบอกอะไรให้นะพี่ปัด…เมื่อก่อนน่ะ นายไผ่กินข้าวเที่ยงในไร่กับคนงาน โน่นไม่กลับมาบ้านเหมือนเดี๋ยวนี้หรอก ตั้งกะมีพี่ปัดมานี่แหละมากินทุกวันเลย”
“ก็มาดูคุณปัดเขาขาเจ็บไงนังหอม”
“หายแล้วนี่ป้า ก็ยังมากินอยู่”
“ยังไม่หายดีหรอกนะ มีเพื่อนกินด้วยกลับมาบ้าน ที่โน่นมีแค่คนงานมันอร่อยต่างกัน”
“จริงด้วยเห็นพี่ปัดแล้วเจริญหูเจริญตา ฉันเองยังเป็นเลยแม่….” หอมทำตาหวาน
“พอแล้วนังหอม เอ็งมันชักจะเวอร์ไปกันใหญ่แล้ว จัดของขึ้นโต๊ะได้แล้ว คุณไผ่จะมาแล้วเร็วเข้า มัวอ้อยอิ่งอยู่นั่น”
“มาหอม พี่ช่วย” ปัดบอกพร้อมช่วยยกของออกไปตั้งโต๊ะ
.
.
.
“หมอว่าอะไรนะ หมอมั่นใจได้ไงว่าเป็นยายปัดลูกผม”
“ก็ผมไปเห็นมากับตาแล้วนะสิครับ”
“ทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ละหมอ นี่มันปาเข้าเกือบปีแล้วนะหมอ” นายผลิษว่าเสียงดัง
“ผมก็เห็นคุณปัดเธอมีความสุขที่นั่น ผมก็ดีใจ ไม่อยากให้เธอเตลิดไปไหนอีกครับ”
“ผมอยากจะไปที่นั่น เขาอยู่กับผู้ชายแบบนั้น หมอเชื่อหรือว่าผู้ชายเขาจะไม่รู้ว่ายายลูกปัดเป็นผู้หญิง มันไม่เสี่ยวเกินไปรึหมอ”
“ผมน่ะบอกกับคุณไผ่ตั้งแต่วันแรกแล้วครับ ว่าให้ช่วยดูแลหน่อยเพราะอะไรเธอถึงออกมาจากบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้เล่าทั้งหมด”
“หา แสดงว่าเขารู้ว่าเป็นผู้หญิงสิหมอ”
“ผมไม่บอกว่าเป็นหญิงหรือชายหรอกครับ บอกแค่ว่าคุณลูกปัดหนีออกจากบ้าน เพราะไม่ถูกใจพ่อหมั้นกับผู้หญิงคนใหม่จะแต่งงานแล้วไม่เห็นด้วยเท่านั้นเอง”
“ผมต้องรีบไปแล้ว ป่านนี้นายไผ่คนนั้นมันจะทำอะไรลูกผมก็ไม่รู้”
“คุณผลิษ ถ้าจะทำเขาทำแต่วันแรกแล้ว เขาไม่ปล่อยให้อยู่อย่างมีความสุขหรอกครับ คุณปัดเธอก็อยู่ยังกับเป็นบ้านเธอเสียเองซะอีก แนะอย่าเพิ่งไปกวนเธอตอนนี้เลยครับ ปล่อยสักพักเถอะผมว่า”
“เอ้าผมจะลองดู แต่ยังไงผมก็ต้องคุยกับยายปัดให้ได้ก่อนแต่งงาน”
คนที่นายผลิษกำลังพูดถึงนั้นตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่บ้านไร่ ที่มีสองหนุ่มเพื่อนรักไปถึงก่อนหน้านั้นแล้วและกำลังมีความสุขกับธรรมชาติที่สุดโดยเฉพาะพงษ์เทพ ชอบบรรยากาศบ้านไร่ของผณธรเป็นที่สุด
“มาอยู่สองสามวัน กูยังไม่ได้ไปตกปลาเลย วันนี้กูจะไปตกปลา”พงษ์เทพเอ่ย
“ลุงไฝเตรียมอุปกรณ์ตกปลาให้ด้วยนะ” พงษ์เทพบอกก่อนจะหันมากอดคอปัด
“เฮ้ยปัดวันนี้ไปตกปลากัน”
ผณธรเห็นดังนั้นรีบลุกพรวดจากเก้าอี้ มาดึงแขนเพื่อนหนุ่มออกจากคอของปัดอย่างแรง
“เฮ้ยเป็นไรวะไอ้ไผ่”
“บอกดี ๆ ก็ได้ไม่ต้องโอบคอกัน” สีหน้าเขาบึ้งตึงแบบไม่พอใจ
“อะไรวะไอ้ไผ่ เอ็งเป็นอะไรเนี่ยะ” พงษ์เทพมองอย่างไม่เข้าใจ
