เย็นวันต่อมา…
“ว่าไงนะยัยหมิง เฌนเนี่ยนะจะไปเป็นสารวัตรนักเรียน ตายๆๆๆ” จีจี้เพื่อนรักทำหน้าเหวอ เมื่อฉันเล่าเรื่องเมื่อวานให้ฟัง เธอโบกมือไปมาอย่างชาตินี้ก็ไม่มีวันเชื่อที่ฉันพูด “แกคงไม่ได้ทำของใส่เขาใช่ไหม”
“บ้า!”หันไปตีแขนจีจี้ทีหนึ่ง
“แกก็รู้…ถึงเฌนจะสร้างปัญหาทั่วโรงเรียน แต่เขาฮ็อตมากเลยนะ ถ้าพวกยัยแรดเกือบครึ่งโรงเรียนรู้เรื่องที่แกบังคับเฌนไปเป็นสารวัตรนักเรียนล่ะก็ พวกมันต้องไม่ยอมแน่ๆ”
“กลัวก็บ้าแล้ว – -*”
“ต๊าย ฉันห่วงแกนะ”
จีจี้ทำเสียงไม่พอใจปนห่วงก่อนจะขอตัวกลับบ้านก่อน
.
.
.
ฉันเดินตรวจโรงเรียนจนถึงสนามกีฬาหลังโรงเรียน นักเรียนชายกลุ่มเล็กๆยังทำกิจกรรมกันอยู่ เมื่อไม่มีอะไรน่าสงสัย จึงหมุนตัวเตรียมกลับบ้าน
“เดี๋ยวยัยโหด”
จู่ๆเสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
“หืม? นายเองเหรอ”
“รอกลับพร้อมกันนะเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“หา…”
ฉันมองนายเฌนที่ตอนนี้ยืนหอบเหนื่อยเหงื่อท่วมตัวจนเสื้อนักเรียนแนบกับเนื้อ ผิวขาวๆที่ซ่อนอยู่เผยออกมาให้เห็น
“ยัยโหดเช็ดน้ำลายซะ เธอกำลังลวนลามฉันทางสายตา”
นายเฌนดีดหน้าผากฉันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด ถอดเลยๆ *o* (นี่ฉันเป็นอะไรไป อ๊ากกกก -.,-)
“หยุดจ้องฉันเดี๋ยวนี้นะยัยโหด”
“ฉันชื่อหมิงไม่ใช่ยัยโหด”
“ชื่อกับนิสัยต่างกันลี้ลับ” นายเฌนเบ้หน้าพร้อมกับโยนเสื้อนักเรียนมาทางฉัน “ฝากหน่อยนะ”
พูดจบนายเฌนก็วิ่งไปสนามบาสทันที ฉันนั่งมองเขาเลี้ยงบาสอย่างคล่องแคล่ว รู้สึกเพลิดเพลินกับภาพตรงหน้า เอ๊ะฉันเป็นอะไรไป ทั้งๆที่ฉันไม่ต้องรอเขาก็ได้ แล้วทำไม??…โว้ยยย สับสน