รักนี้ไม่มีอยู่จริง : นักเขียนตัวบี

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

เมื่อเธอหันไปดูเธอก็ได้เห็นเต้และกลุ่มเพื่อนๆของเค้ายืนยิ้มกันอยู่เธอจึงไม่สนใจและรีบไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อน

 เมื่อนานวันเธอก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าเธอกำลังถูกตามจีบอยู่และเธอก็ได้มีโอกาสติดต่อกันในแชทจึงทำให้เต้และก้อยได้สนิทกันมากขึ้นจนก้อยนั้นเธอรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมาอีกครั้งแต่ในใจเธอก็ยังไม่ลืมปันที่เป็นรักแรกของเธอหรอก ซึ่งตอนนี้ก้อยและเต้สนิมสนมกันมากจนใครๆก็เอ่ยปากถามต่างๆนาๆ ก้อยรู้สึกดีกับเต้มากขึ้นเธอจึงยอมทำตามทุกอย่างที่เต้ขอร้อง

เธอเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าอ่อนต่อเรื่องของความรักเป็นอย่างมากเมื่อเต้ขอร้องให้เธอช่วยทำงานให้เธอก็ยอมทำทุกอย่าง เธอจะชอบซื้อขนมไปฝากเต้เสมอถึงเธอจะไม่เคยได้รับอะไรจากเต้แต่เธอก็ไม่เคยที่จะน้อยใจหรือเสียใจเพราะสถานะของเต้กับก้อยยังไม่ได้เป็นอะไรกันนอกเหนือไปกว่าคำว่าพี่น้อง

 จนเมื่อถึงเทศกาลแห่งความรักซึ่งวันนั้นก็ตรงกับวันเกิดของปันรักแรกของเธอใจนึงเธอก็อยากจะให้ของขวัญวันเกิดเพราะอย่างน้อยก็เคยได้รักปันแต่อีกใจนึงเธอก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายเพราะปันก็มีแฟนแล้วเธอจึงตัดสินใจเลือกที่จะไม่ไปยุ่งเสียดีกว่าและที่สำคัญเธอก็มีคนที่เธออยากจะให้ของขวัญในวันแห่งความรักอยู่แล้วด้วยไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าต้องเป็นเต้แน่นอน

 แต่เหมือนฟ้าได้ผ่าลงมาที่กลางหัวใจของเธออีกครั้งเมื่อเต้คนที่เธอคิดว่าจะจริงจังกับเธอกับกำลังยื่นช่อดอกไม้และกล่องของขวัญให้หญิงสาวคนหนึ่งที่เธอเองก็สงสัยมานานแล้วเช่นกันว่าทั้งสองกำลังคุยกันอยู่หรือป่าวแต่ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้คิดอะไรจนเมื่อเธอได้มาเห็นเองกับตาว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอสงสัยนั้นมันคือความจริงเธอเห็นดังนั้นแล้วเธอจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินมาที่ถังขยะพร้อมกับโยนกล่องของขวัญที่เธอตรียมมานั้นทิ้งลงไป

 เธอเดินกลับไปหาเพื่อนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักพร้อมกับน้ำตาที่กำลังคลอเบ้าอยู่นั้นเมื่อเพื่อนๆของเธอเห็นดังนั้นจึงได้ถามถึงสาเหตุและเธอจึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆฟังว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เมื่อเพื่อนๆของเธอได้ยินเรื่องทั้งหมดต่างก็พากันปลอบใจเธอ

 เมื่อก้อยกลับถึงบ้านก็เข้าห้องเก็บตัวเงียบร้องไห้และตัดพ้อกับตัวเองว่า

”ทำไมชีวิตชั้นต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยทำไมถึงไม่สมหวังในความรักอะไรเลย รักใครก็มีแต่โดนหลอก”

จากนั้นเธอจึงค่อยๆตั้งสติและพยายามอยู่กับปัจจุบันและไม่คิดถึงเรื่องอดีต เธอหวังว่าเธอจะทำใจจากเต้ได้ในเร็ววันและเมื่อวันนั้นมาถึงเธอก็ทำใจได้และใช้ชีวิตแบบอิสระอย่างมีความสุข

แล้ววันนึงเธอได้ขับรถสวนกับปันชายหนุ่มรุ่นน้องที่เธอเคยรักเธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่มีทางลืมปันได้เลย เมื่อทั้งสองขับรถสวนกันก้อยและปันก็ได้มองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง เธอคิดในใจว่านานเท่าไรแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันและสบตากันแต่เธอก็คิดอีกว่าทำไมปันถึงดูเศร้าๆแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ