ในคืนนั้นแสงจันทร์ ที่สาดส่องเข้ามาในความเงียบของป่าเขา และอากาศที่หนาวเย็น หลี่ จิ้ง ในผ้าห่มอันอบอุ่น ในหัวของเธอยังลบภาพที่เห็นน้องชายของเต๋าออกไปจากหัวสมองไม่ได้ ทั้งๆที่เธอพยายามคิดเรื่องอื่นแล้ว ทางเต๋าเองก็เช่นกัน อดคิดถึงเรื่องราวในวันนี้ไม่ได้ ทั้งใบหน้ารูปร่าง และกลิ่นตัวของ หลี่ จิ้ง และตั้งคำถามให้กับตัวเองว่าทำไมเขาถึงต้องรู้สึกเช่นนี้ ???
กรี๊ด!! จู่ๆเขาก็ยินเสียงกรี๊ดของ หลี่ จิ้ง เขารีบออกจากรถ วิ่งไปที่ห้องของเธอ ที่หน้าห้องหลี่ จิ้ง ยืนตัวสั่นเทา พร้อมกับแม่บ้านของรีสอร์ตอีก 1 คน เต๋าชะโงกหน้าเข้าไปดู ปรากฏว่ามีตุ๊กแกตัวใหญ่ถึง 2 ตัวอยู่บนพื้นห้อง และ หลี่ จิ้ง เองก็ปฏิเสธที่จะนอนในห้อง ถึงแม้ทางรีสอร์ต จะมีการเสนอห้องมาให้ใหม่แต่ หลี่ จิ้ง ก็ยังไม่รู้สึกปลอดภัย
“ฉันขอนอนใรถกับคุณได้ไหม”
หลี่จิ้ง ถาม เต๋า
“ถ้าคุณไม่ลำบากก็เชิญ ผมจะไปนอนตรงเบาะคนขับ ”
“ฉันเกรงใจคุณฉันทำให้คุณต้องลำบากหรือไม่แต่ฉันอยู่ในห้องไม่ได้จริงๆไม่ว่าจะห้องไหนก็ตาม”
หลี่จิ้ง ถามย้ำเต๋าด้วยความเกรงใจ
“สบายมาก ดีซะอีกผมจะได้มีเพื่อน”
เต๋าแชทตอบ พร้อมกับส่งยิ้มให้
ท้ายรถของเต๋า ซึ่งโชคดีที่เป็นรถคันใหญ่ ในแบบรถ SUV หลังจากจัดเตรียมที่นอนให้ หลี่ จิ้ง เต๋าได้เปิดเบียร์ขึ้นมาดื่มซึ่ง หลี่ จิ้ง ก็มองเต๋า
“บางทีการที่ฉันนอนแปลกที่ การดื่มเบียร์ทำให้ฉันหลับง่ายขึ้น”
เต๋าบอกหลี่จิ้ง
“คุณจะพอมีเหลือให้ฉันดื่มบ้างไหม”
หลี่ จิ้งถาม เต๋า
ทั้งสองคนจึงได้ดื่มด้วยกันที่รถ จนหมดไปคนละ4กระป๋อง ซึ่งมันก็อาจจะพอทำให้ทั้งสองคนมีความกล้ามากขึ้น
