ภาพวาดของผม : ดินสอสี

นิยายสั้นรักโรแมนติค (Romantic) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

ไฟหัวเตียงสว่างจ้า ผมค่อย ๆ หรี่ตาข้างนึงมองสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในห้อง เพ่งมองอยู่พักหนึ่งถึงได้ตาเบิกโพลง ลุกขึ้นนั่งเต็มแรง

หญิงสาวผมยาวสีเข้มดัดเป็นลอนเบา ๆ ดวงตาคู่โตที่รับกับจมูกรั้นและใบหน้าเรียวเล็ก ชุดเดรสสีขาวที่สวมอยู่ช่างเหมาะกับสีผิวขาวอมชมพูของเจ้าตัว และที่สำคัญคือ…

หญิงสาวคนนี้ถอดแบบมาจากภาพที่ผมวาดเมื่อเช้าเป๊ะ!

“เธอเป็นใคร” ผมมองคนที่ยืนทำหน้างงอยู่ข้างเตียงอย่างอึ้ง ๆ

“ฉัน…ออกมาจากที่นั่น” หญิงสาวชี้ไปยังผ้าใบวาดภาพที่ตอนนี้กลายเป็นผ้าใบเปล่า

“ภาพที่ผมวาดน่ะเหรอ คุณมีชีวิตจากภาพวาดเนี่ยนะ?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเกิดขึ้นได้ยังไง จู่ ๆ ฉันก็มาโผล่อยู่ในห้องนี้แล้ว และตอนนี้ฉันก็กลับไปไม่ได้”

“แล้วเธอจะทำยังไง”

“ฉันขอ…ขออยู่ด้วยได้ไหม”

“ว่าไงนะ”

“ฉันขออยู่ด้วย จะช่วยทำงานทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้เลย”

“ไม่ได้เด็ดขาด”

“ขอร้องล่ะ ให้ฉันได้อยู่ที่นี่เถอะนะ ฉันไม่มีที่ไปจริง ๆ” หญิงสาวอ้อนวอน ผมมองใบหน้านั้นด้วยความเหนื่อยใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องวุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตอันเรียบง่ายของตัวเอง ใจหนึ่งก็อยากจะรักษาความสงบของชีวิตเอาไว้ แต่อีกใจก็นึกสงสาร ถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่ คนที่ไม่มีตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริงอย่างเธอจะไปหาที่ซุกหัวนอนที่ไหน

“เอาอย่างนี้ ฉันจะให้เงินก้อนนึงกับเธอ แล้วเธอก็ไปหาที่อยู่อื่นซะ”

หญิงสาวส่ายหน้ายกใหญ่ พร้อมทั้งให้เหตุผลว่าเธอไม่สามารถใช้ชีวิตในโลกภายนอกได้แน่ ๆ ผมนั่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ

“ก็ได้ ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วเธอต้องทำงานบ้านให้ฉัน ระหว่างนี้ก็คอยเรียนรู้โลกภายนอกไปด้วย ถ้าฉันเห็นว่าเธอพร้อมเมื่อไหร่ เธอจะต้องย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ตกลงไหม”

“ได้สิ ตกลง ขอบคุณมากนะ” หญิงสาวยิ้มกว้างจนตาปิด ท่าทางตื่นเต้นจนปิดไม่อยู่ จากนั้นเราก็ทำความรู้จักกันสักพัก และอธิบายกติกาของการอยู่ร่วมกัน ผมให้เธอนอนในห้องนอนรับแขก ผมให้เธอรับหน้าที่ทำอาหารและทำความสะอาดบ้าน เมื่อจัดแจงอะไรเรียบร้อยผมจึงนึกบางอย่างขึ้นได้

“จะว่าไปแล้ว เธอชื่ออะไร”

“ฉันไม่มีชื่อหรอกค่ะ คุณตั้งให้ฉันได้ไหม”

“อืม เอาเป็น…นารา ดีไหม”

“นารา เพราะมากเลย ขอบคุณนะคะ” นารายิ้มอย่างเปล่งประกายสมชื่อจริง ๆ

“ส่วนฉันชื่อเจตต์ ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว ฉันขอนอนก่อน และไม่อนุญาตให้เธอมารบกวนตอนฉันนอนเด็ดขาด เข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะคุณเจตต์” สิ้นเสียงหวาน ผมก็ล้มตัวลงบนเตียง ได้แต่หวังว่าตอนตื่นมาพรุ่งนี้เช้า ทุกอย่างจะเป็นเพียงความฝัน