“บ่นเลิกเรียนวันนี้กูไปกินข้าวบ้านมึงนะ คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่มึงสุดๆ” เกอร์เพื่อนผมเอ่ยบอกหลังเลิกเรียนครับ เพราะปกติพวกมันก็มาเล่นที่บ้านผมจนสนิทกับพ่อแม่ผมกันหมดแล้ว
“แล้วมึงอ่ะด็อบไปป่ะ” ผมกันไปถามเพื่อนอีกคน
“วันนี้ไปไม่ได้ว่ะ พ่อแม่กูมาเยี่ยมพวกมึงไปกันเลย”
จากนั้นผมก็พาเกอร์มาที่บ้านผม ระหว่างรออาหารเราก็ไปเล่นเกมบนห้องรอครับ พอถึงเวลาแม่ก็มาเรียกพวกเราไปกินข้าวพอลงไปถึงก็เห็นส่วนเกินอยู่คนหนึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้นั้น
“ช่วงพี่มาร์ทมากินข้าวด้วยนะลูก พ่อแม่พี่มาร์ทต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ แล้วที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่ด้วย แม่เลยชวนมากินข่าวบ้านเราในระหว่างนี้ เกอร์นี้พี่มาร์ทนะลูกบ้านอยู่ข้างๆ บ้านเรา ส่วนมาร์ท นี่เกอร์เพื่อนที่มหา’ลัยบ่นเขาน่ะ ลูกวันนี้มากินข้าวที่บ้าน” แล้วเกอร์มันก็ยกมือไหว้พี่มาร์ทเขาไปครับ
“ทำไมไม่รู้จักทำกับข้าวกินเองอ่ะ” ผมพูดไปลอยๆครับ
“เดี๋ยวเถอะบ่น ดูพูดเข้าขอโทษพี่เขา แล้วมานั่งกินข้าวได้แล้ว” นั่นไงครับโดนไปหนึ่งดอกแล้ว เพราะไอ่พี่มาร์ทนั่นเลย
“พี่ทำกับข้าวไม่เป็น แต่ถ้าน้องบ่นไม่อยากให้พี่มากินที่บ้านน้องบ่น น้องบ่นก็ไปทำให้พี่กินสิครับ” พอผมได้ยินผมก็เบะปากหันหน้าหนีเขาเลยครับ ไอ้พี่มาร์ทมันกวนประสาทผมอ่ะ เรื่องอะไรผมจะไปทำให้พี่มันกิน เปลืองแรง!
“เห็นพ่อมาร์ทเขาบอกว่า มาร์ทกำลังเข้าไปทำงานในบริษัท ได้ลองไปทำงานเป็นไงบ้างล่ะโอเคมั้ย” พ่อผมเขาถามขึ้นครับ
“ก็พอได้ครับอา แต่ตอนเรียนกับตอนทำงานนี่ต่างกันมาก คนละอารมณ์กันเลยครับ ผมยังต้องปรับตัวอีกเยอะเลย” คนสูงอายุเขาก็คุยเรื่องงานกันไปครับฮ่าๆๆ
“แล้วนี่น้องอยู่คณะอะไรกันอ่ะครับ ไม่เจอกันนานโตมาน่ารักขึ้นเยอะเลย” อยู่ๆ พอเขาคุยเรื่องงานกับพ่อไปสักพัก ก็หันมาถามเรื่องของผม ดูทำหน้าเข้า ยิ้มกรุ้มกริ่มแปลกๆ
“ตอบพี่เขาไปสิลูก” แม่ผมก็เข้าข้างพี่เขาจริงๆเลย
“หมอครับ เอาไว้มาผ่าเอาหมาออกจากปากใครบางคน” ผมตอบเขาไป แม่ผมนี่ตีเข้าที่แขนผมอย่างจังเลยครับ TT “ล้อเล่นครับ แงง”
.
.
.
พอกินข้าวกันเสร็จไอ้เกอร์ก็ขอตัวกลับครับ เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าต่อ ผมเลยเดินออกมาส่งมันกลับหอ พอมันไปพี่มาร์ทที่คงจะคุยกับพ่อผมเสร็จแล้วก็เดินออกจากบ้านเดินมาทางประตูรั้วที่ผมกำลังยืนอยู่ครับ
“ไงล่ะเราโตขึ้นนี่น่ารักกว่าเมื่อก่อนนะ แต่นิสัยเหมือนจะไม่ได้น่ารักขึ้นเลย” เอาแล้วไงครับพี่มันเริ่มอีกแล้ว
“บ่นก็น่ารักเฉพาะกับคนที่อยากจะน่ารักด้วยไง”
“แล้วทำไมไม่อยากน่ารักกับพี่ล่ะครับ น้องบ่น หื้ม..” พี่มันพูดจบก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ครับ ผมก็สะดุ้งตกใจไม่คิดว่าพี่เขาจะทำแบบนี้น่ะครับเลยถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อพี่มาร์ทรวบตัวผมไว้ไม่ให้ถอยออกไป
“พี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยย” ผมก็ดิ้นเลยครับตอนนี้ ไม่ยอมหรอกนะบอกไว้เลย ในที่สุดผมก็หลุดออกไปได้ครับเลยรีบวิ่งเข้าบ้านไปเลย ไม่อยู่คุยด้วยแล้ว
