“นี่นาย มองเห็นฉันด้วยหรอ” ผมถามชายแปลกหน้า
“นายคิดว่านายตัวเล็กรึไง ทำไมฉันจะมองไม่เห็น รังแกคนแก่หรอ เจอนี่” แล้วชายคนนั้นก็ต่อยผมเข้าที่หน้าอย่างจัง เฮ้อ เกิดเป็นยมทูตทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้วะเนี่ย
“ใครรังแกคนแก่ นั่นดวงวิญญาณ ฉันเป็นยมทูต”
“เหอะ ดวงวิญญาณ ยมทูตหรอ นายนี่ท่าจะบ้านะ ดูก็รู้ว่าคนชัดๆ ไปให้หมอเช็คประสาทบ้างนะ” โห นี่เขาหาว่าผมบ้าหรอ เขานั่นแหละบ้า จู่ๆ ก็เข้ามาขัดขวางงานของผม
“อย่าให้เห็นว่ามารังแกคุณตาอีกนะ ฉันไม่เอานายไว้แน่” แล้วชายแปลกหน้าคนนั้นก็จูงแขนคุณตา พาไปส่งบ้าน นี่เขาจะรู้ไหมนะ ว่าคนที่เขาจูงแขนอยู่ คือดวงวิญญาณของคนที่ตายแล้ว แต่แปลกทำไมเขามองเห็นล่ะ ผมตามจับดวงวิญญาณมาตั้งเยอะ ไม่เคยมีใครมองเห็นผมสักที แต่ทำไมคนนี้ถึงมองเห็นผมล่ะ
.
.
.
วันต่อมา…
ผมสะกดรอยตามคุณตาที่พาสุนัขเดินออกจากบ้านไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ในตอนเช้า และคุณตาก็เห็นผมเข้า
“แกจะมาจับฉันอีกแล้วหรอ”
“คุณตาฟังผมก่อน คุณตาต้องไปกับผมนะครับ คุณตาจะได้ไปรับฟังคำตัดสิน ไม่แน่คุณตาอาจจะได้ไปเกิดใหม่ไงครับ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่ไปกับแกหรอก ถ้าฉันไปใครจะดูแลไอ้ไข่ตุ๋น ยังไงฉันก็ไม่ไป” จริงแบบที่ผมคิดเลย ว่าคุณตาคงเป็นห่วงเจ้าหมาตัวนี้แน่ๆ ผมยืนคุยกับคุณตาอยู่ แล้วจู่ๆ คนที่มาวิ่งออกกำลังกายคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
“นี่นายอีกแล้วหรอ วันนี้ก็ยังจะตามมารังแกคุณตาอีก ไม่เข็ดรึไง”
“ก็ฉันบอกนายแล้วไง ว่าฉันเป็นยมทูตมารับดวงวิญญาณคุณตา นายยังไม่เชื่ออีกรึไง”
“นายคิดว่าฉันเป็นเด็กหรอ” คนตรงหน้าผมดูเหมือนจะไม่เชื่อ
“งั้นเอางี้ นายลองมองลอดหว่างขาตัวเองดูสิ ถ้าคุณตาเป็นคนจริงๆ นายจะเห็นคุณตามีหัว แต่ถ้าคุณตาไม่ใช่คน นายจะเห็นคุณตาไม่มีหัว” ผมท้าให้ชายหนุ่มตรงหน้าพิสูจน์
“ได้ ถ้าฉันพิสูจน์แล้วว่าคุณตาเป็นคนจริงๆ นายต้องเลิกยุ่งกับคุณตาเด็ดขาด” ชายคนนั้นยื่นคำขาดกับผม และผมยอมรับข้อเสนอ ทันใดนั้นเขาก็มองลอดหว่างขาของตัวเอง
“อ๊ากกกกกก ผีหลอก”
