ปกรณัมต่างภพ : ก.ไกรศิรกานท์

นิยายสั้นเสียดสีสังคม (Satirize the Society) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

ผมเคยถามคุณตากับคุณยายตอนที่ท่านทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ คำตอบที่ผมได้รับก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคำตอบที่ผมได้รับจากพ่อกับแม่นัก

แกไม่มีชื่อที่แท้จริง หากแม้มีใครถาม แกก็จะบอกให้เขาคนนั้นเรียกแกว่า ‘ปู่โสม’

‘เรียกข้าว่าปู่โสมก็แล้วกัน ข้าชอบชื่อนี้ มันเป็นชื่อตัวละครตัวหนึ่งในนิทานโบราณของพวกเอ็งไม่ใช่เหรอ?’

ผมไม่รู้ว่าแกหมายถึง ‘นิทาน’ เรื่องใดอีก อีกทั้งช่วงชีวิตของผมก็คงจะสั้นเกินไป เกินกว่าที่จะเคยได้ยินได้ฟังหรือรู้จัก ‘นิทาน’ เรื่องนั้นของแก ผมเคยเอ่ยปากถามแกเกี่ยวกับ‘นิทาน’เรื่องนั้น แกกลับตอบผมว่า

‘อย่าไปใส่ใจเลย เรื่องจริงในยุคสมัยหนึ่ง ๆ พอนานเข้าก็จะกลายเป็นประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์เมื่อกาลเวลาผ่านไปก็จะกลายเป็นตำนาน และอะไรก็ตามที่พอเรา‘ตำ’นาน ๆ เข้า มันก็จะแหลก เหลว และไหลจนกลายเป็นนิทาน’

แกเคยเล่าให้ผมและใครต่อใครที่เผอิญเดินผ่านมาแถวนี้ฟังว่า แต่เดิมนั้นโลกใบนี้ไม่มีนครใต้พิภพ บรรพบุรุษของพวกเราทุกคนคือทั้งนครใต้พิภพและนครเหนือพิภพล้วนแล้วแต่มีเชื้อสายเดียวกัน อาศัยอยู่ในที่เดียวกันคือบนพื้นผิวโลกที่เรียกกันว่านครเหนือพิภพในปัจจุบัน แต่เมื่อประมาณสี่ร้อยกว่าปีมานี้เองที่โลกเข้าสู่ภาวะประชากรล้นโลกอย่างเต็มขั้น รัฐบาลของประเทศต่าง ๆ จึงปรึกษาหารือกันเพื่อนำ ‘นโยบายนครใต้พิภพ’ มาใช้ โดยลงทุนทางด้านงบประมาณร่วมกันในการขุดเจาะสร้างนครใต้พิภพ เพื่อให้เป็นที่อยู่อาศัยของประชากรจำนวนสองในสามของพลโลกทั้งหมด โดยรัฐบาลของแต่ละประเทศจะดำเนินการคัดสรรเอาประชากรที่มีคุณภาพของประเทศตนไว้เพียงหนึ่งในสาม โดยหนึ่งในสามของประชากรคุณภาพที่คัดไว้นี้ จะต้องมีทั้งแพทย์ พยาบาล ทหาร ตำรวจ ครู นักวิทยาศาสตร์ กวี จิตรกร นักดนตรี นักบวช ฯลฯ รวมไปถึงอาชีพสำคัญอื่น ๆ ในอัตราส่วนที่เหมาะสมสำหรับการสร้างให้ชาวนครเหนือพิภพมีคุณภาพชีวิตที่ดี สมดังวลีติดปาก — ‘ชีวิตดี๊ดี’ — ที่ใช้ติดต่อกันมาหลายยุคหลายสมัยเกือบหกร้อยปี

ส่วนประชากรอีกจำนวนสองในสาม จะถูกรัฐบาลจัดส่งลงมายังนครใต้พิภพ และไม่มีโอกาสจะได้ขึ้นไปบนนครเหนือพิภพอีก รวมทั้งจะไม่เหลือความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับนครเหนือพิภพติดสมองลงไปยังนครใต้พิภพอีกด้วย