นักเขียนพร่ำเพ้อ ฝันละเมอตัวร้าย : พรพระจันทร์

นิยายสั้นบู๊ แอ็คชั่น สงคราม (Action/ War) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

ในที่สุดเงาดำ ๆ นั่นก็ยอมขยับสักทีแต่แทนที่มันจะขยับออกไปแต่ดันกลายเป็นขยับเข้ามาใกล้ฉันซ้ำยังก้มตัวลงมาอีก อยากจะบอกออกไปเหลือเกินว่าไม่ต้องมาใกล้ชิดกันแบบนี้ก็ได้ ถ้าตอนเด็กเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนพระพุทธศาสนาสักหน่อยก็คงดี คงจะคิดคำสวดมาไล่ผีได้แต่นี่อะไรจำได้แค่พุทโธ ตาย ตายแน่ ๆ จันทร์เจ้าแกตายแน่ ๆ

“ออกมาได้จริง ๆ สินะ” ผู้ชาย?

ด้วยความสงสัยฉันเลยยอมเปิดตาแวบออกมาดูข้างหนึ่งและสิ่งที่เห็นตรงหน้าระยะประชิดติดจนโน้มไปจูบได้ก็คือ ผู้ชาย เป็นผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีจะไม่ให้คุ้นได้ยังไงก็ในเมื่อช่วงนี้ฉันเขียนบรรยายถึงเค้าแทบทุกคืน

ใบหน้าเรียวเป็นกรอบคมมีสันกรามชัดเจน ดวงตาเฉี่ยวตวัดสีดำนิลตัดกับสีผิวน้ำนมบริสุทธิ์ สันจมูกที่ไม่ว่าใครได้มองก็ต้องอิจฉาตาร้อน ปากหยักอิ่มสีสดที่เหมือนยกยิ้มเย้ยดูถูกคนอื่นตลอดเวลา เส้นผมสีน้ำตาลอมแดงเหมือนสีของคิ้วโค้งสวย รูปร่างที่กำยำสมส่วนราวเทพเจ้าในกายมนุษย์ ใบหน้าร้าย ๆ นิสัยร้าย ๆ น้ำเสียงร้าย ๆ

“มะ มะ ไม่จริงใช่ไหม” สาบานเลยว่าหน้าฉันตอนนี้ต้องโคตรจะเหวอแดกมากแน่ ๆ ช็อคมาก ช็อคจริง ๆ มันมีเรื่องแบบนี้ในชีวิตจริงได้ด้วยเหรอ ไม่ ไม่แน่ ๆ นี่มันไม่จริง

‘ฝัน นี่ต้องเป็นฝันแน่ ๆ’

เรื่องบ้าบอแบบนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่ตัวร้ายในบทนิยายที่เพิ่งเขียนจบจะออกมายืนเด่นเป็นคนเป็น ๆ ให้เห็นและสัมผัสได้ ต้องหยิก หยิกตัวเองให้ตื่นแต่ก่อนที่ฉันจะได้ทันหยิกตัวเองให้ตื่น มือหนาสากกร้านของผู้ชายตรงหน้าก็ตรงเข้ามาขย้ำที่คอของฉันอย่างรุนแรง

“อึก ทะ ทำอะไร ชะ ช่วย ชะ ช่วยด้วย!” ทั้งที่เป็นฝันแต่ทำไมมันเจ็บได้วะ

“สนุกมากใช่ไหม กำหนดชีวิตคนอื่นให้โชคร้ายและตายอย่างเดียวดายในตอนจบ เจ้าสนุกมากใช่ไหม”

ความเจ็บร้าวที่ตีตื้นขึ้นมามากขึ้น มันทำให้ฉันมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ไอ้ผู้ชายตรงหน้ามันเป็นตัวร้ายในนิยายที่ฉันเขียนขึ้นมาจริง ๆ และตอนนี้ไอ้ตัวร้ายตรงหน้ามันก็กำลังจะฆ่าฉันให้ตาย