นักเขียนพร่ำเพ้อ ฝันละเมอตัวร้าย : พรพระจันทร์

นิยายสั้นบู๊ แอ็คชั่น สงคราม (Action/ War) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

 ฉันเป็นนักเขียนนิยายอิสระคือไม่มีสังกัดสำนักพิมพ์ให้อยู่ ถ้าอยากเขียนก็แค่เขียนแล้วเอาไปลงในเว็บฟรีทั่วไปและที่คุณอ่านอยู่ก็นั่นหละนิยายที่ฉันเขียน ฉันชื่อ ‘จันทร์เจ้า’ อายุ 24 ปี เป็นนักศึกษาที่เพิ่งจบใหม่หมาด ๆ ฉันยังไม่มีงานที่เป็นหลักเป็นแหล่งทำก็แค่เตะฝุ่นเขียนนิยายไปวัน ๆ ไม่ต้องมาบ่นฉันหรอกแค่ฟังป๊ากับม๊าบ่นก็ปวดหูเพลียจิตจะแย่อยู่แล้ว

“อ่า ตีสองแล้วเหรอเนี้ย ช่างเหอะ กินกาแฟสักถ้วยดีกว่า”

ตุบ! ตุบ!

“เสียงอะไร?”

 ฉันหันหัวมองทั่วห้องภาวนาขอให้เป็นเสียงลมไม่ก็เสียงจิ้งจกสักตัวแต่จนแล้วจนรอดก็มองไม่เห็นอะไร ไม่รู้สึกถึงแม้แต่ลมสักหวิวจะว่าไปฉันไม่ได้เปิดหน้าต่าง มันจะมีลมหวิวผ่านมาได้ไง

ตุบ! ตุบ!

คราวนี้เสียงเหมือนคนเคาะอะไรสักอย่างมันดังขึ้นกว่าเดิมและดูแล้วจากความรู้สึกของฉัน เสียงแปลก ๆ นี่มันดังมาจากโน้ตบุ๊คสุดเท่ของฉันแน่ ๆ

“ขอร้องละ อย่าเพิ่งพังเลยนะลูกแม่ยังผ่อนหนูไม่หมดเลย” ฉันว่าพร้อมกับค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับเช็คโน้ตบุ๊ค อารมณ์ที่อยากกินกาแฟหายวับไปทันที่ อารมณ์ที่เข้ามาแทนที่คืออารมณ์ใจหายใจหล่นตกตุ๊บไปนอนแช่อยู่ที่ตาตุ่ม

ตุบ! ตุบ!

“อะไรเนี่ย เช็คดูก็ไม่เห็นว่าจะพังจะเสียตรงไหนหรือมันเป็นที่ข้างในเครื่อง?”

ปัง!

“กรี๊ดดดดดดด!!”

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันรู้แต่ว่าฉันกำลังยกเขย่าโน้ตบุ๊คแล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงเหมือนอะไรสักอย่างระเบิดออกก่อนที่จะมีแสงสีขาวสว่างจ้าสาดส่องออกมาก มันจ้าจนฉันต้องหลับตาไว้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

“อะ อะไร เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าโน้ตบุ๊คระเบิด ไม่นะ ยังผ่อนไม่ครบเลยซวยจริง ๆ ฉัน”

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอม? บ้าหน่า หูฝาดยังไงก็หูฝาดไม่ใช่เสียงฉันแน่นอนและไม่ใช่เสียงป๊าม๊าด้วย ป๊าม๊าไปธุระพรุ่งนี้เช้าถึงกลับเพราะฉะนั้นบ้านนี้จึงมีฉันคนเดียวที่อยู่ เอ่อ ต้องเป็นฉันคนเดียวอยู่แล้วคงไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยหรอก

ตอนนี้แสงจ้า ๆ นั่นมันเริ่มทยอยหายไปบ้างแล้ว ตาฉันเลยเริ่มจะมองเห็นอะไร ๆ ขึ้นมาบ้าง โอเค ห้องไม่ไหม้ข้าวของก็ไม่เสียหายแล้วโน้ตบุ๊คฉันละ โน้ตบุ๊คไปไหน จังหวะที่ฉันก้ม ๆ เงย ๆ หันซ้ายมองขวาหาโน้ตบุ๊คของรักของหวงอยู่นั้นเอง หัวฉันก็มาบังเอิญชนปึกเข้ากับอะไรสักอย่าง

“โอ๊ย เจ็บ ใครวะ ใครเอาอะไรมาวางไว้ตรงนี้เนี้…!” ระหว่างที่กำลังสบถคำด่าออกมาพร้อม ๆ กับเงยหน้ามองไอ้ของที่หัวฉันชน สายตาก็ไปป๊ะเข้ากับร่างลึกลับแปลกปลอมที่ยืนสูงเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า

“เฮ้ย! ผี! ยะ อย่ามา ละ หลอกกันเลยนะ ดะ ดะ ดะ เดี๋ยวทำ บะ บะ บุญไปให้” ไอ้เงาคนดำ ๆ นั่นไม่ตอบอะไรออกมาแถมยังไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนอีก ซวย ซวยจริง ๆคืนนี้ โน้ตบุ๊คระเบิดไม่พอยังต้องมาเจอผีหลอกอีก เวรกรรมอะไรของแกวะจันทร์เจ้าหรือจะเป็นกรรมที่แกมัวแต่โอ้เอ้แต่งนิยายไม่หางานทำเป็นหลักเป็นแหล่งสักที ฮืออออออ ไม่นะ ไม่จริง