ภาพความทรงจำจากคาบวิชาคณิตศาสตร์เมื่อปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในใจของหญิงในทันที…
เธอเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เปลี่ยนไป…มันกลับมาอีกแล้ว ภาพแบบนั้น สายตาแบบเดียวกับวันนั้น…ความทรงจำโหดร้ายปรากฎขึ้นมาในความคิดของหญิง “นี่ฉันทำผิดไปอีกแล้วหรือ ฉันเป็นตัวประหลาดในสายตาของเพื่อน ๆ อีกแล้ว ทำไมนะ ทำไมกัน” หญิงนึกถามตัวเอง หากแต่เธอเองก็หาคำตอบไม่ได้…
ตกเย็นก่อนกลับบ้าน ครูเรณูได้เรียกหญิงไปพบที่ห้องพักครู….
“นั่งก่อนสิ ครูมีเรื่องจะคุยด้วย” ครูเรณูกล่าว พร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา
“วันนี้หลังจากคาบเรียนของครู ดูสีหน้าหนูเปลี่ยนไปนะ เป็นอะไรไหมจ๊ะ มีเรื่องอะไรอยากเล่าให้ครูฟังไหม”
สิ้นเสียงครูเรณู…น้ำตาหญิงเอ่อล้นออกมาจากความอัดอั้นตันใจที่เธอไม่เคยได้พูดคุยกับใครมาก่อน เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ … “ครูขา”…..
“ทำไมวันนี้เพื่อน ๆ มองหนูแปลก ๆ คะ ที่หนูออกไปอ่านให้เพื่อน ๆ ฟังหน้าชั้นวันนี้มันไม่ดีใช่ไหมคะ ทำไมพวกเขาถึงไม่ชอบหนู” หญิงเอ่ยถามครูเรณู
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก ไม่ร้องนะคะ” ครูเรณูเดินเข้ามากอด พร้อมกับลูบหัวหญิงเบา ๆ ด้วยความห่วงใย
หญิง ฟังครูนะคะ…เราไม่สามารถบังคับใครให้มาชอบเราได้หรอกนะลูก รอบตัวเราต้องมีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบเรานะคะ ทุกคนมาจากครอบครัวที่ต่างกัน มีความคิดที่แตกต่างกันนะคะ … แล้วทำไมหนูถึงคิดว่าเพื่อนไม่ชอบหนูล่ะลูก?
“เพื่อน ๆ ไม่พูดกับหนู ไม่ไปกินข้าวกับหนูค่ะ พวกเขาเดินหนี แล้วตะโกนใส่หนูว่า…ไอ้คนเก่ง อยู่คนเดียวไปเลย”
“แล้วหนูคิดว่าหนูทำอะไรผิดคะเพื่อน ๆ ถึงทำกับหนูแบบนั้น…”หญิงลูก” ถ้าการที่หนูแสดงความสามารถของตัวเอง ทำในสิ่งที่ดี ทำในสิ่งที่ถูกต้อง…ถึงวันนี้เพื่อน ๆ อาจจะไม่ชอบหนู อาจจะตะโกนไล่หนู่ แต่เชื่อครูเถอะนะว่า ต่อไปเพื่อน ๆ จะกลับมาชอบหนูและชื่นชมในสิ่งที่หนูทำได้…ถ้าสิ่งที่หนูทำมันเป็นสิ่งที่ดี ทำมันต่อไปนะคะ…” ครูเรณูพูดกับหญิงด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น
