โดย : Alert36
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
แสงหน้าจอโน้ตบุ๊กสว่างนานเกินกว่าชายหนุ่มที่นั่งจ้องอยู่จะรับไหว ต้องรีบเอามือขึ้นมาบีบดั้งเพื่อผ่อนคลาย
ปริ๊นซ์ ชายหนุ่มวัย 27 ปี กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกองหนังสือหลากหลายประเภท เขาทำงานด้านพิสูจน์อักษร รับงานทางอีเมลซึ่งแน่นอนว่ารวมถึงส่งงานด้วย การทำงานแบบนี้ทำให้ชายหนุ่มที่รูปร่างซีดผอมเป็นอยู่ทุนเดิม ก็ดูจะทำลายสุขภาพเข้าไปอีก เพราะใน 1 วันเขาแทบไม่ได้ออกไปไหน ไม่มีเรื่องที่ต้องพบปะสังสรรค์ เพื่อนก็ต่างแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง ครอบครัวอาศัยอยู่ต่างจังหวัด มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่ไม่ยอมไปไหน ทั้งที่กลับบ้านหอบงานกลับไปทำก็ได้แท้ๆ แต่ก็เลือกที่จะอยู่คนเดียว ในบ้าน 2 ชั้นของตัวเอง
มือเล็กๆ ที่ผ่านงานมามากมายจนเส้นเลือดปูดขึ้นเล็กน้อย หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ ไออุ่นความหอมจางหายไปหมดแล้ว ดูท่าทางจะวางนานเกินไป จึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเข้าแอพลิเคชั่นสั่งอาหาร
ไม่นานเกินรอเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาอีกครั้ง เขารับปลายสายแล้วเตรียมลงไปรับของ
“ขอบคุณครับ” ปริ๊นซ์โค้งตัวน้อยๆ แล้วรับถุงอาหาร จ่ายเงินเตรียมเข้าบ้าน แต่ก็มีบุรุษไปรษณีย์ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดรอพอดี
“ถึงเวลาพอดีเลยสินะครับลุง” ปริ๊นซ์เลิกคิ้วก้มมองที่นาฬิกาข้อมือ
“ขอโทษทีนะ ที่ไม่ใช่ตาลุงแก่ๆ มาส่งของน่ะ” เสียงทุ้มของบุรุษทำเอาปริ๊นซ์รีบเงยหน้าขึ้นมามอง เจ้าตัวถอดหมวกกันน็อกออกเผยให้เห็นใบหน้าคมคายผิวขาวออกเหลือง เหงื่อโชกไหลตามเส้นผม และขอบใบหน้า
“โอ้ กำลังจะกินข้าวเหรอครับ ผมหิวพอดีเลยอะ” ปริ๊นซ์ขมวดคิ้วมอง สำหรับคนที่ไม่มีแม้แต่มารยาทหรือกาลเทศะ ดูก็รู้ว่าอายุน่าจะ 20 ต้นๆ
“ผมล้อเล่นนน พอดีส่งที่บ้านนี้เป็นบ้านสุดท้ายก็เสร็จงานพอดีอะครับ”
“ไม่ได้ถามเลย”
“ว้า ดุจังเลย หน้าตาออกจะน่ารักแท้ๆ ทำไมถึงดุแบบนี้ล่ะครับ”
“ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ แล้วลุงคนเก่าไปไหน”
“ลาไปดูแลแม่ที่ต่างจังหวัดอะ ผมเลยต้องมาแทน วันหยุดแท้ๆ เฮ้อ”
“เด็กพาร์ทไทม์จริงๆ ด้วยสินะ”
“หืม…” เด็กหนุ่มปรายตามองลงต่ำมาที่ปริ๊นซ์
“ช่างเถอะ เอาจดหมายมาสิ”
“อ้าว รู้อยู่แล้วเหรอว่าคือจดหมาย”
“ละ…แล้วจะทำไม” ปริ๊นซ์ทำหน้ามุ่ย เด็กหนุ่มหยิบจดหมายออกจากกระเป๋าสะพายข้าง แล้วยื่นให้
“ขอบใจ” น้ำเสียงโอนอ่อน ดังผะแผ่วทำเอาเด็กหนุ่มอยากแซว
“อะไรนะ”
“บอกว่าขอบใจ!”
“ฮ่าๆๆ คร้าบ~” ปริ๊นซ์หมุนตัวเดินเข้าบ้านไปเตรียมล็อก ขณะที่เด็กหนุ่มก็ใส่หมวก สตาร์ทรถเตรียมออก
“อ้อเดี๋ยว!” เด็กหนุ่มหันมามองเขา ท่าทางเลิกลั่กของปริ๊นซ์ทำเอาอมยิ้มมุมปากภายใต้หมวกใบหนา
“ถ้า…ครั้งหน้ามาส่ง ช่วยกดออดเรียกทีนะ ไม่ต้องใส่ในกล่องจดหมาย แต่ถ้าผมไม่ออกมารับก็ค่อยเอาไปใส่ในกล่อง”
เด็กหนุ่มยิ้มพลางยกนิ้วโป้งให้บ่งบอกรับรู้ ก่อนจะขับรถออกไป เป็นอันเสร็จสิ้นของภารกิจส่งจดหมายวันนี้ ระหว่างขับรถเขาเกิดความสงสัยขึ้นว่าทำไมถึงต้องเรียกให้ออกมารับด้วย ทั้งที่เป็นจดหมายใส่ทิ้งไว้ก็ได้ เพราะดันเป็นอย่างที่พ่อเขาพูดจริงๆ ว่ามาส่งบ้านสุดท้ายนี้จะเป็นซองจดหมายแต่ต้องกดออดให้เจ้าของบ้านออกมารับ
‘แต่ว่า…เป็นคนที่น่าแกล้งดีจัง’ เด็กหนุ่มนึกในใจแล้วหัวเราะในลำคอ
