หลังจากนั้นฉันเเละเขาก็ออกมาเดินรับลมกันในสวนของโรงพยาบาล ระหว่างที่เดินอยู่เข้มก็ถามฉันขึ้นมาว่า
“ทำไมหมวดถึงยังไม่มีแฟนหละ อายุก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว”
“จะให้ฉันเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนกันละ วันๆ ฉันอยู่แต่โรงพักนายจะให้ฉันเอาคนร้ายมาเป็นแฟนหรือไง” ฉันพูดพลางหัวเราะ
“หมวดรู้ไหม ตั้งแต่ผมได้มาเป็นคู่หูกับหมวดผมประทับใจหมวดตลอด ที่หมวดมีความตั้งใจในการทำงานมาก หมวดทั้งเข้มแข็ง และเด็ดเดี่ยว แต่ก็เป็นคนใจดีในเวลาเดียวกัน จนผมรู้สึกอยากจะให้หมวดมีคนดูแลบ้าง” เข้มพูดพร้อมส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ฉัน ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไปเพราะยังซึ้งอยู่กับสิ่งที่เขาพูด
“แต่ก็เถอะ ระหว่างที่หมวดยังไม่มีใครดูแล ให้ผมดูแลหมวดไปก่อนแล้วกันนะ”
“ดูแลตัวเองไปเถอะ” พูดจบทั้งฉันและเขาก็หัวเราะด้วยกันใหญ่
.
.
.
ต่อจากนั้นไม่นานเข้มก็หายดี และออกจากโรงพยาบาลได้ เข้มและฉันกลับมาทำงานเป็นคู่หูกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เรากลับสนิทและรู้ใจกันมากขึ้น เรามีความคิดอะไรหลายๆอย่างตรงกัน เราเข้าขากันดีมาก จนใครๆ ก็ต้องทัก ทำงานด้วยกันไปก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กันมากขึ้นทุกวันด้วยความใกล้ชิด และเมื่อดูเหมือนว่าอะไรๆ จะเริ่มไปได้ดี แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นอีกครั้งเพราะ อยู่ดีๆ เข้มก็โดนย้ายไปอีกหน่วยหนึ่ง โดยฉันเองต้องเปลี่ยนคู่หูด้วย
เข้มโดนย้ายไปเป็นคู่หูของตำรวจอีกคนนึงและฉันก็ได้คู่หูคนใหม่มาเช่นกัน ตั้งแต่วันนั้นเราทั้งสองคนก็ต้องแยกย้ายกัน ฉันและเข้มแทบจะไม่ค่อยได้เจอกันเลยในช่วงนั้น เพราะทั้งฉันและเขาก็งานยุ่ง ต้องบอกว่าคู่หูคนใหม่ของฉันทำงานดีนะคะ แต่แปลกที่ฉันกลับคิดถึงเข้มตลอด และอยากให้เข้มกลับมาทำงานกับฉันอีก
.
.
.
เย็นวันนึง ที่ฉันเลิกงานและกำลังจะกลับบ้าน ฉันก็ได้เจอกับเข้ม เขาเดินตรงมาที่ฉันและพูดกับฉันว่า
“เลิกงานแล้วเหรอหมวด”
“ใช่ ฉันกำลังจะกลับบ้านหนะ” ฉันตอบเขาไป
“ไม่ได้เจอกันนาน เราไปหาอะไรกินแล้วพูดคุยกันหน่อยไหม” เขาชวนฉัน
“ได้สิ นายอยากกินอะไรหละ” ฉันถาม
“เอาเป็นข้าวต้มเจ้าโปรดหมวดแล้วกัน เพราะตั้งแต่ผมไม่ได้เป็นคู่หูหมวดแล้ว ผมก็ไม่ได้กินเลย”
“ได้สิ ไปกันเถอะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้เขา
เราเดินทางไปร้านข้าวต้มทันที เมื่อมาถึงร้าน ฉันแทบไม่ต้องสั่งอะไรเลย เพราะเข้มเขาสั่งให้ฉันทั้งหมด แล้วอาหารทุกอย่างที่เขาสั่งก็เป็นของโปรดที่ฉันชอบทั้งนั้น
