”นี่ไง เอามาต่อกัน”
ทุกคนช่วยกันปูเสื่อต่อกันอย่างสนุกสนานและเริ่มแบ่งที่นอนกัน
”หมูนอนริมนะเดี๋ยวเดือนนอนข้างต่อจากหมูกลัวอ่ะ”
“แหม ตาขาวตลอด”
เดือนจับแขนหมูอ้อนนวอน ”นะหมูนะ…”
”ได้ๆ” หมูมักยอมเดือนอยู่เสมอ เพราะที่บ้านของเดือนดีกับครอบครัวของหมูมาก เรื่องแค่นี้จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหมู
.
.
.
เด็กๆ เริ่มทำกิจกรรม ทาสีโรงเรียนและสนามเด็กเล่น เก็บกวาดขยะ ตัดแต่งกิ่งต้นไม้ ตามครูสั่ง
.
.
.
2 วัน 1 คืน ผ่านไป ทุกอย่างราบรื่นดี
.
.
.
”เอ้า เด็กๆ เช็คชื่อขึ้นรถกลับ ตรวจดูข้าวของด้วยนะว่าครบไหม” เสียงครูเรียกให้ทุกคนรวมตัว เพื่อเดินทางกลับบ้าน
”เดือนๆ มานั่งนี่” หมูเรียกเดือนมานั่งด้วยกัน ระหว่างนั่งรถ เด็กๆ ต่างเล่นและร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่เดือนนั่งหลับมาตลอดทาง ทันใดนั้นรถก็เบรคอย่างกระทันหัน
”รู้ไหมเวลาเข้าวัดเขายังต้องเคาะทรายออกจากรองเท้ากัน” เสียงคนขับรถพูดโวยวายพร้อมก้มลงหยิบเสื่อชูขึ้นมาอย่างโมโห ”ใครหยิบมา!” เมื่อพูดเสร็จ คนขับรถปล่อยเสื่อลงพื้น พร้อมหมุนตัวหันไปขับรถเพื่อกลับไปยังที่เข้าค่าย เด็กทุกคนมองกันไปมาอย่างงุนงง
ไม่นาน คนขับรถก็พามาถึงจุดเข้าค่ายอีกครั้ง พร้อมอุ้มเสื่อวิ่งลงไปส่งคืน ให้กับเณรที่กวาดลานวัดอยู่ตอนนั้น แล้ววิ่งกลับมาขึ้นรถอย่างรีบเร่ง ก่อนจะหันมาบอกเด็กๆว่า
”จำไว้นะอย่าอยากได้ของๆ คนอื่นโดยเฉพาะของวัด” ว่าแล้วคนขับรถก็นั่งลงขับรถต่อ เพื่อพาเด็กๆ กลับมายังโรงเรียนตามเวลาที่กำหนดไว้
เมื่อรถกลับมาจอดที่โรงเรียน เด็กๆ ทุกคนต่างวุ่นวายกับการเอากระเป๋าของตัวเองลงจากรถ
”เดือน หมูไปรอร้านค้านะ หิวน้ำ” เสียงหมูตระโกนบอกเดือนแล้วรีบวิ่งออกมาที่ร้านค้า ระหว่างที่หมูยืนดื่มน้ำอัดลมรอเดือนที่หน้าร้าน
”เดือนๆ เห้ย เดือน”
เดือนไม่สนใจเสียงเรียกของหมู เดินก้มหน้าก้มตาโดยไม่สนใจใคร ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงที่หมูตะโกนเรียก
หมูมองเดือนอย่างแปลกใจ เพราะสิ่งที่เดือนถือเดินไปด้วย คือเสื่อ ที่คนขับรถนำลงไปคืนกับเณรก่อนหน้านั้นแล้ว
”ลุงคนขับก็วิ่งลงไปคนเดียวนี่หว่า เดือนเอามาได้ไงว่ะ…” หมูพูดบ่นอยู่คนเดียวด้วยท่าทางสงสัย แล้วก็วิ่งตามเดือนไปเพื่อสอบถามให้คลายความสงสัย
”เดือนๆ” เดือนไม่แม้จะหันมอง เสียงเรียกที่ดังไล่หลังของหมู อีกทั้งเดินเข้าบ้านปิดประตูอย่างไม่ใยดีเหมือนเคย หมูจึงเดินกลับบ้านตัวเองด้วยความสงสัยและเป็นห่วงอาการของเพื่อนรักที่แปลกไป
