โดย : ลูกกลอน
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
พ.ศ.2535
ในชุมชนที่ยังขาดความเจริญและยังมีสิ่งเร้นลับให้น่าค้นหา เดือนเป็นเด็กสาวมีฐานะ ใช้ชีวิตประหนึ่งคุณหนูเพราะเป็นลูกคนเดียว และหมูเด็กสาวที่ครอบครัวแตกแยก แต่ทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน ทุกเช้าเด็กสาวทั้งสองคนจะเดินไปโรงเรียนและกลับบ้านพร้อมกันเพราะบ้านอยู่ข้างโรงเรียน
.
.
.
เมื่อทางโรงเรียนจัดให้มีการเข้าค่ายในชนบทเพื่อพัฒนาโรงเรียนในถิ่นทุรกันดาร
”เดือนเอาใบขออนุญาตให้แม่เซ็นต์หรือยัง” หมูแม้จะซุกซนตามวัย แต่ก็มีความละเอียดและรอบครอบห่วงใยเพื่อนเสมอ
”อืม แม่เซ็นต์แล้ว …แล้วหมูละ เตรียมของหรือยัง”
“ของเราไม่ค่อยมีอะไรมากแม่ไม่ค่อยมีตังค์” เธอบอกเพื่อนสนิทอย่างไม่มีเขินอายและอีกฝ่ายก็รู้ดี
”เดี๋ยวใช้กับเดือนก็ได้ หรือหากขาดเหลืออะไรก็บอก”
”ขอบคุณนะ” ทั้งคู่คุยเล่นหยอกล้อกันตลอดทางไปโรงเรียนอย่างร่าเริงและสนุกสนาน
.
.
.
วันเข้าค่ายก็มาถึง ผู้ปกครองบางคนตื่นเต้นกว่าเด็กๆเสียอีก
”เก็บของเสร็จหรือยังเอาไปให้ครบนะลูก เหลือดีกว่าขาด” เสียงป้ายูรทักเตือนลูกถึงความพร้อมในการไปเข้าค่าย
”เรียบร้อยค่ะแม่”
เดือนและหมูเดินทางมาขึ้นรถที่โรงเรียนเพื่อรวมตัวกับเพื่อนๆ และเพื่อเดินทางไปพร้อมกัน โดยมีป้ายูรแม่ของเดือนเป็นคนมาส่ง
”ดูแลกันนะดีๆนะลูก แม่จะได้ไม่ต้องห่วง หมูป้าฝากเดือนด้วยนะลูก” แม้จะรุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกแต่นางยูรไว้ใจหมูให้ดูแลเดือนตลอด
”ค่ะป้าเดือน” หมูขานรับด้วยหน้าตายิ้มแย่มแจ่มใส
.
.
.
ช่วงสายของการเดินทาง ทั้งคู่เดินทางถึงที่หมายด้วยความราบรื่นจนมาถึงที่พัก ลักษณะที่พักเป็นโรงเรียนชนบทในเขตวัดแห่งหนึ่ง
”เด็กๆ จ๊ะ รีบเก็บของ เดี๋ยวครูจะพาไปดูที่พัก” เสียงคุณครูตระโกนพลางตบมือให้เด็กรวมตัวกัน หลังจากนั้นคุณครูก็เดินนำเด็กๆ เดินไปจนมาถึงที่พัก ลักษณะที่พักเป็นทีโล่งกว้าง หรือเป็นโรงฝึกงานที่เก่าร้างและแปลงมาเป็นโรงเก็บของ มีเก้าอี้และโต๊ะ ทั้งเก่าและพังวางระเกะระกะ
”ทุกคนช่วยเก็บกวาดทำความสะอาดหน่อยลูก คืนนี้เราจะพักกันที่นี่” ครูตะโกนสั่งเด็กๆนักเรียน ทุกคนรีบทำตามอย่างแข็งขัน
ระหว่างเก็บกวาดอยู่นั้น เดือนสังเกตเห็นเสื่อผืนเก่ามีฝุ่นจับ ที่วัดไว้สำหรับพระนั่งเทศเวลาคนมาทำบุญ เสื่อนั้นถูกม้วนและมัดเก็บไว้ด้วยผ้าสีเหลืองคล้ายจีวรพระ เดือนยืนเม่อมองค้างที่เสื่อผืนนั้นอยู่ครู่ใหญ่
”เดือนเสร็จหรือยัง” เดือนมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยตอนหมูเรียก
”เสร็จแล้วๆ” เดือนรีบตอบและละสายตาจากเสื่อ
”ไปครูเรียกรวมแล้ว” หมูเดินมาใกล้และเร่งเดือนแล้วพากันจูงมือวิ่งไปรวมตัวตรงจุดที่ครูสั่ง
”วันนี้พักผ่อนก่อนไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มทำกิจกรรม” เสียงครูสั่งพร้อมส่งเสื่อวัดแผ่นยาว ให้เด็กนักเรียน 1 ผืนเพื่อให้เด็กๆ ไว้ปูนอน
เมื่อเด็กๆ ช่วยกันกางเสื่อออกพบว่าเสื่อมีความยาวแต่ความกว้างไม่พอต่างพากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น ”ขาโผล่แน่นอนเรียงกันแบบนี้ ฮ่าๆ”
เดือนเหมือนนึกขึ้นได้ จึงเดินแยกตัวออกมาเพื่อหยิบเสื่อผืนที่เจอตอนเก็บกวาดทำความสะอาดและเอามาให้เพื่อน
