โดย : นางฟ้าแดนใต้
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ที่ขนส่งประจำจังหวัด ผู้คนเริ่มหนาแน่นบรรยากาศก็ร้อนอบอ้าว เนื่องจากเป็นที่โล่งและเก้าอี้ที่วางติดกันเป็นแถวไว้สำหรับให้ผู้รอโดยสารนั่งเท่านั้น กุ้งมีสีหน้ากระวนกระวายเมื่อเวลาเดินทางใกล้เข้ามาทุกที เธอผุดลุกผุดนั่งสายตามองไปยังเส้นทางที่มีรถเข้าออกอยู่ตลอดเวลา
“บอย ทางนี้!” ความกังวลหายไปเมื่อเห็นแฟนหนุ่มเดินอยู่ไม่ไกล พร้อมกับลุกขึ้นกวักมือเรียก
“ขอโทษที รถยางแบนเลยต้องหารถคันใหม่มาส่ง” น้ำเสียงเหนื่อยหอบบ่งบอกถึงการรีบร้อนของเขาได้เป็นอย่างดี
“อ้อ ถึงว่าทำไมมาช้า…” จากที่หงุดหงิดก่อนหน้านั้นของกุ้งก็เบาลง “เอา กินน้ำก่อน” เธอยื่นน้ำขวดที่ซื้อไว้ให้เพื่อดับร้อน
“ขอบใจน่ะ” บอยยื่นมือรับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะยกมือหนาจับศีรษะแฟนสาวโยกไปมา แม้จะคบกันมานานแต่ความเอาใจใส่ของกุ้งที่มีต่อเขาไม่ได้ลดน้อยลง
“จะเอาขนมหรืออะไรเพิ่มอีกไหม กุ้งจะไปซื้อไว้”
“แล้วกุ้งซื้ออะไรไว้บ้างล่ะ”
“ขนมปังแล้วก็นมสองกล่อง”
“งั้นก็พอแล้ว”
“แน่ใจนะ ว่าไม่งอแงตอนนั่งอยู่บนรถ”
“ใครกันแน่ที่ชอบงอแงเวลาหิว” บอยย้อนให้ เพราะรู้ดีว่ากุ้งนิสัยเหมือนเด็กเวลาหิวเพราะถูกเลี้ยงมาจากครอบครัวของคนมีฐานะ ส่วนบอยโตมาจากครอบครัวที่พ่อแม่รับจ้างกรีดยาง และไม่ต้องพูดถึงการเลี้ยงดูและการใช้ชีวิตของสองคนจะแตกต่างกันแค่ไหน แต่ทั้งคู่ก็รักกันมาได้ แม้ว่าผู้ปกครองของกุ้งจะไม่พอใจก็ตาม อีกทั้งไม่กล้าขัดใจลูกจึงขอดูอยู่ห่างๆ
แม้การเดินทางไปทำงานต่างถิ่นจะถูกห้ามปรามแต่เธอก็ดึงดันจะไป โดยให้เหตุผลไปว่า ต้องการไปหาประสบการณ์ชีวิต!
ตลอดการเดินทางสิ้นสุดลงเมื่อรถบัสจอดสนิทนิ่งพร้อมลูกน้องรถส่งเสียงบอก “หมอชิต หมอชิตถึงแล้วครับ!” ผู้โดยสารในรถทยอยกันลงบางคนก็หยิบสัมภาระที่ใส่อยู่ในช่องด้านบน กุ้งจับแขนบอยไว้ เหมือนบอกว่ารอก่อน เมื่อผู้โดยสารเหลือไม่กี่คนกุ้งกับบอยจึงลุกขึ้น บิดตัวไปมาเพราะความปวดเมื่อย ก่อนจะช่วยกันหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตนเองที่ไม่ได้เก็บไว้ใต้ท้องรถและในช่องเก็บของด้านบน
“บอยโทร.หาพี่ศักดิ์ดูดิว่าออกมารอหรือยัง” บอยหยิบโทรศัพท์แล้วกดหาไปที่เบอร์โทรล่าสุด สายเรียกอยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย
‘พี่รออยู่ที่อาคารจำหน่ายตั๋วทางขวามือ เดินตรงมาเลย’
“ครับ” เมื่อคุยกันเรียบร้อยบอยจึงกดวางสายแล้วเดินนำหน้ากุ้งไป โดยไม่ลืมหันมาจับมือกุ้งและเดินกันไป
ก้อยมองมือหนาที่กุมมือเรียวของเธอไว้ไม่ยอมปล่อยตลอดทางแล้วยิ้มบางๆ รู้สึกหัวใจพอโตกับความรักที่อีกคนมอบให้ เธอเจอคนที่ใช่แล้ว และลบคำสบประมาทของเพื่อนร่วมห้องไปได้ …โอ้ยคบกันได้ไม่นานหร๊อก! ‘ดอกฟ้ากับหมาวัด’ บ้างก็ว่า ‘นางฟ้ากับยาจก’ แต่เธอก็ไม่สน เพราะการที่จะรักใครสักคน ต่างคนก็ต่างศึกษากันด้วยใจไม่ใช่เงินหรือหน้าตา และแม้ว่าครอบครัวของเธอให้จ่ายเงินมือเติบได้ แต่บอยก็ไม่เคยมายุ่มย่ามเงินในกระเป๋าของเธอ บางครั้งเธอเสียอีก ที่คะยั้นคะยอให้บอยรับสิ่งของที่เธอเป็นคนซื้อให้ จนรู้สึกว่าบอยเป็นผู้ชายที่สามารถให้ใจไปครองได้
