โดย : ร่ำฝน
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ท่ามกลางความเงียบสงบยามราตรีที่พระจันทร์ถูกบดบังจากท้องฟ้าสีดำมืด ทำให้บรรยากาศดูวังเวงราวกับอยู่อีกโลก หญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อ “ฝ้าย” กำลังนั่งหลับตาพลางสูดหายใจเพื่อเรียกความกล้าหาญ ในการทำพิธีดูเนื้อคู่ที่เมื่อถึงเวลาเมื่อไหร่ เธอก็จะเริ่มเมื่อนั้น
“ฝ้าย” เด็กสาวมัธยมปลายที่ใฝ่ฝันจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนเพื่อนคนอื่น แต่เพราะเธอมีรูปร่างท้วม ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวที่ไม่ว่าจะรักษาอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดลงแม้แต่น้อย ทำให้การที่จะมีผู้ชายสักคนมาสนใจเป็นไปได้ยากมาก แม้แต่กับผู้ชายที่หน้าตาขี้เหร่ก็ยังไม่อยากจะเข้าใกล้เธอสักเท่าไหร่
ตอนมัธยมต้นเธอก็ไม่ได้สนใจในเรื่องการมีแฟนนักหนา แต่พอขึ้นมัธยมปลายแล้วพบว่าเพื่อนร่วมห้องต่างมีแฟนกันแทบทุกคนแล้ว ยกเว้นแค่ “เธอ” “ปิ่น” และ “สน” เท่านั้น ซึ่งปิ่นนั้นเป็นเด็กเนิร์ดทำให้ไม่ยุ่งเรื่องรัก แต่มุ่งเรื่องเรียนอย่างเดียว ส่วนสนก็เป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียนที่เธอแอบชอบอยู่ เพราะสนเป็นผู้ชายคนเดียวที่เข้ามาคุยกับเธอใกล้ ๆ โดยไม่มีท่าทีรังเกียจยัยหน้าสิวอย่างเธอ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่นัก เพราะเด็กกิจกรรมอย่างสนมักจะต้องไปเป็นตัวแทนแข่งร้องเพลงและแข่งกีฬาของโรงเรียนตามต่างจังหวัดบ่อย ๆ และฝ้ายเองก็ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายไปจีบเขาด้วย เพราะทั้งสองเหมือนเป็ดกับหงส์ที่ไม่อาจจะคู่กันได้ เขาหล่อขนาดนั้นก็คงจะได้แฟนสวยระดับดาวโรงเรียนไม่ยาก เธอเองก็คงทำได้เพียงเฝ้ามองเงียบ ๆ ต่อไปอย่างชื่นชมไม่ต่างกับสาว ๆ คนอื่นในโรงเรียนล่ะ
พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันวาเลนไทน์แล้ว ฝ้ายคงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปหากจะต้องมองดูเพื่อน ๆ แสดงความรักต่อแฟนตัวเองอย่างออกนอกหน้าพร้อมกับดอกกุหลาบ เธอจึงตัดสินใจที่จะทำพิธีปอกแอปเปิ้ลเพื่อดูเนื้อคู่ตัวเองซึ่งคิดจะทำมานานแล้ว จนในที่สุดวันนี้ที่เธอตัดสินใจเด็ดขาดก็มาถึง อย่างน้อยพรุ่งนี้ก็ขอให้ฝ้ายได้ดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานะรอเขาเข้ามาหาในอนาคต ไม่ได้อยู่ในสถานะโสดตลอดชีวิตอย่างที่คนอื่นเขาแซวกันก็ยังดี
เป๊งๆๆ!
เสียงของนาฬิกาเรือนใหญ่ลูกตุ้มแขวนสีทองดังก้องกังวานไปทั่วบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางความเงียบงัน ไร้ซึ่งเสียงหรีดหริ่งเรไร เมื่อฝ้ายหันไปมองก็พบว่าเข็มนาฬิกาเดินมาหยุดอยู่ที่เลข 12 ซึ่งบอกเวลา “เที่ยงคืนแล้ว!”
ทันทีที่รู้ว่าถึงเวลาแล้ว มือเรียวจึงเอื้อมไปหยิบแอปเปิ้ลสีแดงสด พร้อมมีดที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งโบราณที่มีกระจกบานใหญ่ ฝ้ายเริ่มใช้มีดคมปอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างช้าๆ ในขณะที่ตายังคงมองตัวเองในกระจกอยู่อย่างนั้นตามวิธีที่ศึกษาจากตำรามาว่า…ห้ามให้เปลือกแอปเปิ้ลขาดหรือถอนสายตาออกจากกระจก มิเช่นนั้นเป็นอันว่าพิธีจบ
.
.
.
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบ เปลือกแอปเปิ้ลที่ฝ้ายปอกใกล้จะถึงปลายสิ้นสุดแล้ว เธอเริ่มคิดว่าวิธีนี้คงไม่ได้ผล ทว่าชั่ววินาทีนั้น ร่างของเธอที่เห็นในกระจกก็เริ่มเกิดควันบางอย่างก่อตัวขึ้น ทำให้หญิงสาวถึงกับขนลุกชันไปทั้งตัว ก่อนที่ควันตรงหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นภาพของชายหนุ่มคุ้นตาที่เธอรู้จักเขาดีจนฝ้ายถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนที่ภาพนั้นจะเลือนหายไปและกลับมาเป็นเงาของตัวฝ้ายในกระจกดังเดิม
พิธีได้จบลงแล้ว มีเพียงแต่ผู้ทำพิธีที่ยังคงมองกระจกตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งตกใจ ประหลาดใจ และดีใจในคราวเดียวกัน ไม่นึกเลยว่าเนื้อคู่ของเธอจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่เธอแอบชอบมานาน เช่นนั้นเธอจะอยู่เฉยเหมือนที่ผ่านมาทำไมเล่า!
“พรุ่งนี้ฉันจะเอากุหลาบช่อโตไปสารภาพรักกับนายแต่เช้าเลย…สน!”
